Μιλώ σιον δρόμο της σιωπής

Τι να αρχίσεις να μιλάς

 τώρα που οι σιωπές μας κυβερνούν

το σκοτάδι της ζωής να τραγουδήσεις δεν μπορείς

μα η ματιά σου στον καταρράκτη κυλά.

Δάκρυ και αίμα ένα γίνονται, τούτος ο ποταμός είναι η ζήση μας,

τούτο και η λάσπη που μας ρουφά.

Πως το χαμόγελο είναι πια νεκρό στα μάτια των παιδιών μας;

Γιατί το αφήσαμε μοναχό!

Μόνο τις σκιές μας θωρώ,

τώρα που τον φόβο τον έκαμα άτι μου και όπλο,

να τον μοιράσω δεν μπορώ ούτε και να τον διώξω.

Τώρα, που μόνο ένα γειά παραμιλώ, γίνομαι και εγώ ένα σκοτάδι θολερό

ταξιδευτής της λήθης μου μόνος, μόνο,  περπατώ

Τώρα που η ανάσα μου σας χαιρετά

κι μένα ένα δάκρυ με βασιλεύει

και αλήτης  γιός αλυχτώ, ένα γειά βροντερό.

Μια σκιά μέσα στο σκοτάδι κι εγώ

τούτα τα λόγια χάρισμα σας κάμω,

στερνά μου ίσως, τώρα που πια  σκοτάδι είμαι κι εγώ

χωρίς παρελθόν μιλώ, μα μήτε και μέλλον έχω,

πενήντα χρόνια μόνο παρών, να σας αγαπώ και να σας φιλώ.

Το μέλλον ανήμπορος πια να προσδοκώ

σκύβω εμπρός σας και σας στερνοφιλώ,

απογυμνωμένος πια μόνο σας κοιτώ