Κάθε σκέψη...

Μια χαραμάδα ζωής
παντοτινά πολύτιμης
κάθε σκέψη είναι...
…είτε μας πονά είτε μας εξιτάρει...
Για τους φοβισμένους όμως ποτέ δεν μιλώ
γιατί τους αγαπώ με άλλο τρόπο.
Τους κριτές απλά τους αποφεύγω
...για να μην συνθλίψω το προσωπείο τους!
Όσο και τον ιδρώτα μου απόδειξη ζωής θέλω να τον βαφτίσω
υγρασία νεκρού καλά συντηρημένου,
λίγο πριν τα δάκρυα μύρα αποχωρισμού είναι.
Με μια αγάπη ανάπηρη και ένα φιλί
τι να στηρίξεις;
Επιμένω!
Είμαι καλός στην σκέψη, καλός άνθρωπος δηλαδή,
αλαζονικός όσο και οι άλλοι
Δεν φοβάμαι να κάνω λάθη ατέρμονα
και να ζητώ δις συγνώμη,
αλλά φοβάμαι!
Το ηλιοβασίλεμα παλιά ήταν προσμονή στον έρωτα και την ζωή
τώρα πια ξέρω ότι με απειλεί!
Μια χαραμάδα ζωής
παντοτινά πολύτιμης
κάθε σκέψη
…είτε μας πονά είτε μας εξιτάρει...
...έλα αγάπη στο μονοπάτι του ασυμβίβαστου...
και ας είμαι εγώ ο δράκος του.
Τόσα χρόνια ντεκόρ, δόντια και φλόγα πια δεν έχω!

"γαμώτο"

* Τσίγκος Θάνος
Αφηρημένο κόκκινο, 1955, Λάδι σε Μουσαμά, 73,2x92 εκ.

Μικρό μου όμορφο «γαμώτο»
θεριό είσαι και ξωτικό
σε πολιτεία ασθμαίνουσα
και εγώ ορειβάτης σε άφταστο όνειρο
πόρνος πρώτος της αλήθειας
να κερνώ το άδικο
μα αγάπη κι έρωτας να νιώθω ότι είναι
Φιλιά δροσιάς που στεφάνι αγκαθωτό γίνονται
οι αναστεναγμοί,
και κρίνα διάφανα τα δάκρυα,
ζωγραφιά σε καμβά κατάξερο
με Άλικο χρώμα
Με μια σκλαβιά και ένα δρεπάνι στομωμένο
τι να θερίσεις;
Όσα τα άστρα και οι ρυτίδες πια,
και με πληγές μιλιούνια
για στρατό
πως κραυγή να βγάλεις
το «γαμώτο» σκοπό να κάνεις;
Θάλασσά μου μεγάλη,
το αίμα μου θέλει να σε ανταμώσει,
κάθε γωνιά, κάθε ψυχή να ακουμπήσει.
Φυλαχτό το πόνημα κάθε μικρής ψυχής ιερό,
σαν γίνεται φιλί χωρίς τον πόθο οδηγό και με το πάθος καραβοκύρη.

Ουπς!!!!!!!!!!

Άλλο σήμερα να γράψω δεν μπορώ γιατί δεν το έχω… και κάτι με τρομάζει
Μάλλον πρέπει να τα σταματήσω αυτά και να δεχτώ τα «δώρα» του μηδενός!
…ή να επιμείνω τα σάλια μου να τα κάνω αγάπη

Συγνώμη…

Κάτι σα να με πονάει...

* Φωτογραφικό δάνειο από τον vinilios (http://www.dpgr.gr/)

Μια ζάλη το μυαλό
και εικόνες γκρεμισμένες στην καρδιά μόνο
με ένα φιλί υγρό
και έναν κόμπο στο στομάχι
να σου λιγώνει το όνειρο
Και ένα γιατί και πως
να σε χαρακώνει βαθιά
κάθε υγρό σου να το βγάλει
να το κάνει βρωμιά και ανάθεμα
Γιατρικό του να γελάς
και σαν το δάκρυ το γλυφό
πεισματικά αλμυρό το κάμεις
καρπό άγονο σε εδάφη κακοτράχαλα
ανθό χωρίς βλαστό
πεταμένο σε μια άκρη μόνο θα ΄ναι
Με ακούς;
Φοβάμαι…
…έλα και άκου τον άνεμο στην σπηλιά μου…
Φως δεν έχει… μήτε ευχή μήτε και κατάρα!

Γειτονιά…

Τούτη την γειτονιά την αγαπώ
και ας έχει άρωμα κατάρας
Δεν χορταίνω την ασχήμια της
να με τρελαίνει με έρωτα,
κι ούτε μια ευχή άνεμο
στους δρόμους τους στενούς της
δεν πρόλαβα καν να ψελλίσω
Τότε θέλω στην κοίτη
του χαμένου ποταμού της
λιθάρι ασήμαντο να γίνω
βορά και σε χέρια παιδικά
και σε ροζιασμένα
τον χάρο για να κοροϊδέψω
και χαρά σε πανηγύρι
πολίτικο να τον κάνω
Σαν φιλί στο στόμα θα του δίνω
και με στεφάνι από αμάραντο και γιασεμιά
σαν τον στεφανώνω
την δικιά του καρδιά θα ξεριζώνω
Όταν σιμώσει όμως το δειλινό
θα τον μοιρολογήσω
σαν έφηβο και σαν ευχή
γιατί άμοιρος είναι και αυτός
χωρίς πατρίδα.