Να με αγαπάς ή να με ποθείς…

Γιασεμιά την πόλη να αγκαλιάζουν

όταν σαν άνεμος,  η ανάσα σου θεριεύει

Της ψυχής κάθε παρένθεση και η ουσία είναι ανάσα άλλη.

η αγάπη, μάθε μόνο, μπορεί και να δυναστεύει.

Μάτια καθαρά, μα η ματιά σαν άλλη,

στην άκρη κάθε άλλης

- κραυγή, κραυγής πιο μεγάλης

ζητά να ξαποσταίνει.

Γέρνει το κορμί, και το μυαλό μας γέρνει

το νου τάχα να προφυλάξει

το αχ το μεγάλο, όμως

…και να το κοινωνήσεις, αχ πιο μεγάλο θα ναι

Πορφυρογέννητο έρωτα

πώς να ζωγραφίσεις

τη διαδρομή και αν σχεδιάσεις

μόνο τη ζεις ποτέ σου δεν την ορίζεις

Του νου το σκότος, και η αναλαμπή

αχτίδα με ορμή, σε κάθε ουτοπία ξεφτίζει,

τι ίσκιος κι αν τον συντροφεύει,

το όνειρο ποτέ δεν βασιλεύει.

 Κάθε γωνιά και άκρη

μα μήτε τέλος μήτε και αρχή,

στα ίχνη της αγάπης

εσύ του έρωτος μόνο ιχνηλάτης

τον πόθο μην τον φοβηθείς κι ας σε τρομάζει

ομπρέλα πύρινη είναι της ζωής

που τον λυγμό και το δάκρυ όταν το αισθανθείς

αυτός είναι ο μόνος που θα σε σώσει