Άδικο...

Είναι άδικο ότι έχω κάνει.
Μα πιο άδικο είναι ότι ο γιος μου δεν θα με θυμάται
Αγαπώ την σύζυγο μου,
μα δεν είμαι πιστευτός
σκίζω μόνο τις δικές μου σάρκες
αλλά όλοι φοβούνται μην τους δαγκώσω
με δόντια δανεικά.

Αγοράκι μου, ένα δάκρυ ένα φιλί και ένα χαμόγελο
ξεφτίλα σε κάθε όνειρο σου αφήνω

Ήμουν λίγος και το ξέρω
στο κάτω κάτω ούτε και 1,70
μα εσύ την μαμά σου μόνο να αγαπάς

Χάραμα

Σηκώθηκα και ο ήλιος ξαναγεννιόταν
Χάραμα,
το άστρο μου ένοιωσα πως λησμονιόταν
Τα λιγοστά μαλλιά μου, γκρίζα σαν τα όνειρά μου
τα έκρυψα από την ματιά μου
μα τα δάκρια κόκκινα και μαύρα τα έβαψα σαν την καρδιά μου
Δεν πονώ πια… γιατί έχω πονέσει
Ψυχιατρείο της ζωή αγωνιά, για τα ψυχιατρεία του κόσμου μας
Με έναν κλόουν μόνο πρωταγωνιστή
το χαμόγελό του δάκρυ μόνο να ναι.
Τις ρίζες μου ποτέ δεν τις όρισα
μα με το δάκρυ μου τις πότισα
τα αχαμνά του κόσμου όλου θώρησα
μα το μονοπάτι το περπάτησα
έτσι και φοβήθηκα έτσι και αγάπησα
Ευχή και κατάρα μου το χαμόγελό σας.

Μια χούφτα παιδί

Μια χούφτα παιδί
με ανάσα τόσο δα μικρή,
μα… με καρδιά τόσο μεγάλη
που μας χωρά όλους.
Δυο μάτια μεγάλα,
που χρώμα δεν πήραν ακόμα.
Περιμένουν τον κόσμο να φανεί
με ένα χαμόγελο και ένα κλάμα αγνότερο του αγνού.
Ανάξια η κληρονομιά μα με ευγενείς απογόνους
το χρώμα των ματιών θα εκδικηθεί αγνά και ταπεινά
και εγώ… μόνο το περιμένω.
Για αυτό γράφω με ένα πεζό λόγο.
Ένας άθλιος πρόγονος πάντα θα παραμένω,
ευτυχώς για την ζωή, για λίγο ακόμα μάλλον όμως,
όσο και αν με πονά αυτό
όσο και αν την πληγή τούτο την μεγαλώνει
θα είμαι πάντα το παρελθόν.
Δεν λυπάμαι για όσα έζησα, ούτε για αυτά που δεν θα ζήσω
Λυπάμαι για το άρωμα που πια δεν θα οσμιστώ
Για το δάκρυ που το ανάξιο χέρι μου δεν θα γίνεται ένα με το δικό μου.
…
Δίνω όμως όρκο ζωής και θανάτου
θα γαμήσω ότι επιχειρήσει κακό
σε ότι με αγάπησε...

Ωδή για ένα δάκρυ

Το δάκρυ είναι ζωή
μα και βροχή που το βλέμμα το σμιλεύει
ρυτίδες το κάμει,
και σε υπονόμους ψυχών βασιλεύει.
Είναι και χαμόγελο που τον κοσμο τον κυριεύει
λούτρινα παιχνίδια του μυαλού
που σε λαβύρνιθο σε οδηγούν.
Ένας καμβάς λευκός που κόκκινη πινελιά στο κέντρο τον χαράζει
μα εγώ μαριονέτα του άδικου, λευκό πάλι τον κάνω.
Τι και αν αγκαλιά έχω, κανείς δεν την θέλει.
Πονώ μα δεν φωνάζω
Φοβάμαι το κακό...
...που εγώ έχω κάνει,
χαμογελώ μπας και με ξορκίσω
και σε κόσμο δίκαιο να ναυαγήσω.
Θυσία... στην ουτοπία
που δεν τόλμήσαμε
καράβι χωρίς καραβοκύρη
στις θάλασσες του ονείρου
με άνεμο το κλάμα μας
και με ένα δάκρυ για φεγγάρι
χωρίς αστέρι για οδηγό
μα με ένα παράπονο για κύμα.