Καλημέρα...

Στο κρεβάτι μου ξύπνησα
μα δεν τον αναγνώρισα τον τόπο
έναν ήλιο θυμάμαι και ένα φεγγάρι μόνο να με τυραννά
γύρισα τον κόσμο όλο, μα «φως» και «σκοτάδι» μόνο είδα
η καρδιά μου πόνεσε και την ξέρασα,
χρώματα γύρευα
μήτε γκρίζο όμως βρήκα.
Μόνο κάποια ηλιαχτίδα ζέστανε την ψυχή μου και την καρδιά μου
στο διάβα της ζωής
μόνο που είναι τόσο πολύτιμη που δεν ξέρω αν είμαι ικανός να την διαφυλάξω.
Στον δρόμο όμως συνάντησα το παρελθόν κάθε ψυχής
και ακόμα ψάχνω αν πόνο ή χαρά μου χάρισαν
και είπα να φτιάξω το μέλλον
και τότε κατάλαβα ότι το παρόν με γέννησε και φοβήθηκα.
Μόνο ένα λουλούδι και ένα άρωμα ονειρεύτηκα και λίγο χρώμα
μα ξέρω πια ότι με έμαθαν ότι ένα σκουπίδι είμαι στην χωματερή της ψυχής μας

Συγνώμη Νικόλα… συγνώμη όνειρο…

Μετρημένα λόγια....

Ο λόγος που σας στερήθηκα δυο σχεδόν χρόνια…

Αθάνατος είναι ο θάνατος

Θάνατε μου άκου…

…περπατούσα και συνάντησα σκιές,

συνάντησα και ανθρώπους γυμνούς

που νόμζαν ότι ήτανε ντυμένοι.

Το παρελθόν είναι όμορφη πόλη,

μα το μυαλό μου μόνο, εκεί μένει

Το μέλλον χωρά τους όλους, ζωντανούς και πεθαμένους,

μα το παρόν κυλλά όπως του ματιού το δάκρυ

και το χαμόγελο μένει, παλάτι χωρίς τον βασιλιά του.

Χάθηκα… ψάχνοντας το φως

Στον δρόμο, …στο ανηφόρι, …έγινα σκιά

και χάθηκα στα ίχνη.

Ίχνη όμορφου κόσμου χρωματιστού

που τα χρώματά του ποτέ δεν θα μπορέσω να δω.

Μόνο σκιές… θα συναντώ,

και η μεγαλύτερη εγώ..

Συγνώμη…

Περιεχόμενα...

Σκιές, αναμνήσεις, καταγραφές ταλαίπωρες.


Έχω ένα μωρό` μου χάρισε την ανάσα του στο προσκεφάλι μου για συντροφιά. Είναι η μπέμπα μου! Την ευχαριστώ. Την ευχαριστώ κι άλλο, γιατί αυτό τον έρωτα τον κάναμε το πιο όμορφο πράγμα που έχει συμβεί στον κόσμο. Τον γιο μας. Είναι πια μεγάλος πολύ μεγάλος για να είναι προσδοκία όνειρο ή εικόνα. Είναι δεκατριών μηνών. Έχω σταματήσει εδώ και αρκετό καιρό να γράφω στο blog μου. Καλώς, κακώς, δεν ξέρω! Πάντως θα προσπαθήσω μάλλον ξανά να «σημειώνω» σκηνές της ζωής, δικής μου, ονείρων ή άλλων.

Ξεκινώντας πάλι σήμερα θα σας θυμίσω ότι με λένε Γιάννη, ο χρόνος έχει συνθλίψει τον νου μου και το σώμα μου πια, μιας και διανύω το τεσσαρακοστό πρώτο έτος της ζωής μου.

Επανέρχομαι…

Το μονοπάτι της αυγής... (δις)

Το μονοπάτι της αυγής στολίδι στο άρωμά σου
κι ένας άνεμος ζωγραφιά η καρδιά σου σαν με συνεπαίρνει.
Κάθε που σε συναντώ χαμόγελο η ματιά σου,
ένας θυμός κι ένα αϊ σιχτίρ σαν κεντά τον έρωτά μου
η πληγή σπόρο σε γόνιμο χωράφι καρπό θα κάνει.
Χρόνια απανωτά, όργωσα πολύ.
Μα, λιθάρι γη, το αλέτρι το χαλούσε.
Τώρα που θα τα θωρώ
μαχαίρι και νισάφι.
Ποια να ναι η κόρη η ζηλευτή,
ποιος ο κύρης και πιο το χωράφι;
Με ήλιο κόκκινο βαθύ
μην φοβηθείς το σκοτάδι.
Μέχρι η κόκκινη… η άλικη… ματιά θα σε χαράξει
χαμόγελο, πιο χάμω κι απ τα ονειρατά σου,
κείνο που σχίζεται σαν η μάνα σε γεννά,
σα μουλιάζει στο μούσκιο της αγάπης
κάθε που ξαναχαράζει.
Μαλάμωσα το όνειρο τώρα που εγώ μιλώ
και με σφυρί βαρύ το πέρασα.
Ιστό για μεγαλύτερο ονειρικό ίσως το έκανα
μα ουρανό το βάφτισα

να χαριεντίζομαι και να γελώ σαν το προδίδω.
Και κείνο, χαμόγελο πλατύ και από το πιο πλατύ,
στην μουτσούνα μου εθνάρχης
να καρτερώ την ανάσα της ανάσας μου αγάπη
και μόνο πάντα να θεριεύει.

Κυριακή είναι θαρρώ...

Μαυρομαλούσα κυρά,

και της καρδίας μου νύφη
κόρη μακρινή των γονιών σου, κόρη.
Mάνα και κύρης,
στο όνειρο τα γελαστά σου χείλη.
Του Ολύμπου η κορφή σε θωρεί
και εγώ γυμνός, μικρότερος όλων
να σε καρτερώ να με φιλήσεις,
ευχή αλλόκοτη το μονοπάτι να ανοίξει .
Ματόκλαδα, δάσος πλουμιστό,
απάτητα όσο κι αν τα φιλήσαν,
Άγριο, όσο η ανάγκη,
μα με ένα γέλιο άνεμο για γιο και κόρη,
…να με σαρώνει
την ανάσα σου να καρτερώ
την ζήση μου σα με ανταμώνει.
Όσο σε κοιτώ ζωγραφιά είσαι πάντα πλουμιστή,
νια, σε κάθε μου λεπτό και στον αιώνα η μόνη κόρη, Αλήθεια.
Πόθος νου, να σε κοιτώ κι ανάγκη μου που θέλω
μα της ανάσας μου πάντα ξωτικό
να σε φιλώ
να σε αγαπώ
σα θα σε θαυμάζω.