Στο κρεβάτι μου ξύπνησα
μα δεν τον αναγνώρισα τον τόπο
έναν ήλιο θυμάμαι και ένα φεγγάρι μόνο να με τυραννά
γύρισα τον κόσμο όλο, μα «φως» και «σκοτάδι» μόνο είδα
η καρδιά μου πόνεσε και την ξέρασα,
χρώματα γύρευα
μήτε γκρίζο όμως βρήκα.
Μόνο κάποια ηλιαχτίδα ζέστανε την ψυχή μου και την καρδιά μου
στο διάβα της ζωής
μόνο που είναι τόσο πολύτιμη που δεν ξέρω αν είμαι ικανός να την διαφυλάξω.
Στον δρόμο όμως συνάντησα το παρελθόν κάθε ψυχής
και ακόμα ψάχνω αν πόνο ή χαρά μου χάρισαν
και είπα να φτιάξω το μέλλον
και τότε κατάλαβα ότι το παρόν με γέννησε και φοβήθηκα.
Μόνο ένα λουλούδι και ένα άρωμα ονειρεύτηκα και λίγο χρώμα
μα ξέρω πια ότι με έμαθαν ότι ένα σκουπίδι είμαι στην χωματερή της ψυχής μας
Συγνώμη Νικόλα… συγνώμη όνειρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου