Το δάκρυ είναι ζωή
μα και βροχή που το βλέμμα το σμιλεύει
ρυτίδες το κάμει,
και σε υπονόμους ψυχών βασιλεύει.
Είναι και χαμόγελο που τον κοσμο τον κυριεύει
λούτρινα παιχνίδια του μυαλού
που σε λαβύρνιθο σε οδηγούν.
Ένας καμβάς λευκός που κόκκινη πινελιά στο κέντρο τον χαράζει
μα εγώ μαριονέτα του άδικου, λευκό πάλι τον κάνω.
Τι και αν αγκαλιά έχω, κανείς δεν την θέλει.
Πονώ μα δεν φωνάζω
Φοβάμαι το κακό...
...που εγώ έχω κάνει,
χαμογελώ μπας και με ξορκίσω
και σε κόσμο δίκαιο να ναυαγήσω.
Θυσία... στην ουτοπία
που δεν τόλμήσαμε
καράβι χωρίς καραβοκύρη
στις θάλασσες του ονείρου
με άνεμο το κλάμα μας
και με ένα δάκρυ για φεγγάρι
χωρίς αστέρι για οδηγό
μα με ένα παράπονο για κύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου