Κυριακή είναι θαρρώ...

Μαυρομαλούσα κυρά,

και της καρδίας μου νύφη
κόρη μακρινή των γονιών σου, κόρη.
Mάνα και κύρης,
στο όνειρο τα γελαστά σου χείλη.
Του Ολύμπου η κορφή σε θωρεί
και εγώ γυμνός, μικρότερος όλων
να σε καρτερώ να με φιλήσεις,
ευχή αλλόκοτη το μονοπάτι να ανοίξει .
Ματόκλαδα, δάσος πλουμιστό,
απάτητα όσο κι αν τα φιλήσαν,
Άγριο, όσο η ανάγκη,
μα με ένα γέλιο άνεμο για γιο και κόρη,
…να με σαρώνει
την ανάσα σου να καρτερώ
την ζήση μου σα με ανταμώνει.
Όσο σε κοιτώ ζωγραφιά είσαι πάντα πλουμιστή,
νια, σε κάθε μου λεπτό και στον αιώνα η μόνη κόρη, Αλήθεια.
Πόθος νου, να σε κοιτώ κι ανάγκη μου που θέλω
μα της ανάσας μου πάντα ξωτικό
να σε φιλώ
να σε αγαπώ
σα θα σε θαυμάζω.