Μου έχει σηκωθεί… η διάθεση.

- Ακούει κανείς;

Ok. Δεν ακούει κανείς.

Ας πω τότε κάτι μεταξύ ιστορίας και μύθου.

- Ρε μαλάκα κλείσε το φως… με βλέπω.
…συγνώμη, συνεχίζω….
Rewind… Ας πω, τότε κάτι μεταξύ, μύθου και ιστορίας.
Συγνώμη πάλι…

- Ας το ρε μαλάκα μη το παλεύεις… χρειάζεται και κάποιο storyboard!

Ok. Είμαι ξανθός, ή μελαχρινός, ή σπαθάτος, με γαλανά μάτια, ή πράσινα ή καστανά, ή μαύρα, ή μελιά. Μάτια τεράστια με ματιά σαν της αγελάδας ή με μικρά με ματιά σαν της αλεπούς. Σπινθηροβόλα ή ματιά μου, από αλήθεια ή σκοτεινή από την αλήθεια. Ύψος 1,79 και βάρος 76,300 (Ok. το αφήνω).
Ουπσ… είμαι και γυμνασμένος (sorry το είχα ξεχάσει).

-- Μύθος. Καστανός, με καστανά μάτια, και μάλιστα αρκετά καλαφρός, εδώ και 23 χρόνια, 1.71 ύψος, 85 κιλά πλέον. Σημαντικότερο όλων των διαστάσεων όμως είναι ο μύθος και οι διαστάσεις του, όταν τουλάχιστον, περισσότεροι από δύο, τον αποδέχονται τον προστατεύουν και τον προασπίζονται, και κατά συνέπεια δημιουργείται έτσι και μάζα και όγκος, και προφανώς, εξ αυτών, σημαντική ενέργεια, άρα και έργο. --

Είναι κάποτε σαν σήμερα, κάπου σαν εδώ.

Νύχτα, χειμώνας (δειλός χειμώνας).
ΠΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΒΡΟΧΗ…
…και στη ψυχή και στη ζήση!!!
Και στον αέρα, βροχή και παγωνιά!

(Ας κάνουμε μια μικρή παρένθεση)

- Ανάσα θέλω!!!
Θα περπατώ στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς μου και θα μετρώ τα βήματά μου, κάποτε είπα.
Το βλέμμα μου μόνο προσηλωμένο είναι στο να τα μετρώ!
Το δάκρυ μου, με την βροχή, όμως, ένα γίνετε. Αυτό με πονά.
Τινάζω το κεφάλι μου για να λυτρωθώ.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ, ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΚΡΥ, ΑΠΟ ΤΗ ΒΡΟΧΗ
Σήκωσα το βλέμμα μου, (γαμώ την πουτάνα μου), έχασα το μέτρημα…
…χειρότερο όλων, ΕΙΔΑ! Είδα το απέναντι πεζοδρόμιο.
Και τότε πράγματι είδα!
Είδα κάτι πιο ξανθό, ή και πιο μελαχρινό, είδα μάτια σαν κρύσταλλο, γαλανά ή μελιά. Είδα και ένοιωσα τον πόθο για το τέλειο… κορμί και ψυχή άλλου μύθου.
Άπλωσα το χέρι.
Σχεδόν μπορεί και να τον ακούμπησα, σχεδόν μπορεί και να ρίχτηκα στη μέση της λεωφόρου… μπορεί και να πέθανα!!!
Σημαντικότερο όλων (ή και χειρότερο), όμως, αγάπησα κάθε μύθο.

Τότε θυμήθηκα λόγια, ίσως, σημαντικά, ίσως και σοφά, μπορεί και ασήμαντα ή χαζά, συχωρέστε με όμως ως αφηγητή, δεν θυμάμαι αν τα άκουσα κάποτε, κάπου, ή τα είπα.

- Γέροντα, τι είναι το καλύτερο ή το χειρότερο;
Γέροντα, γιατί απόφαση άλλοι προσπαθούν για μένανε να πάρουν;
Γιατί αυθαίρετα ή, και όχι, να με κρίνουν θέλουν;
Γέροντα, εσύ που τώρα πια, ανάμεσά μας δεν είσαι, 40 χρόνων ή και όχι, 80 ή και όχι, το δικό σου επίγειο μονοπάτι το έχεις πια διαβεί, αποκάλυψέ μου, τη σημασία του λόγου σου του τελευταίου, όταν με περίσσιο θάρρος, όπως πλέον είχα μάθει, το φιλί της αποχαιρετιστήριας υπόσχεσης, σου είχα δώσει!

Αυτός, όχι μόνο την παράκλησή μου άκουσε, αλλά και την οδύνη της. Έτσι το λοιπόν, δίχως καμία επιτήδευση, μου ψιθύρισε:

- Αγόρι μου, εσύ, είσαι μεγάλη «πουτάνα»!

Άναυδος, τότε εγώ ψέλλισα:

- Μα γέροντα, εγώ… ποτέ δεν πούλησα μήτε το κορμί μου, μήτε και την ψυχή μου.

Τότε αυτός, αδιαφορώντας για την σιγή που «άρμοζε» στον ερχομό του Θανάτου, και του Θρήνου, με δυνατή, και σταθερή φωνή, μου είπε:

΄Ακου γιε μου…
Τα αστέρια στον ουρανό είτε τα βλέπεις είτε όχι, αυτά υπάρχουν!
Το ίδιο και η εν μεταξύ τους απόσταση.
Ότι είναι εγγύτερο προς εσένα, τόσο πιο συχνά, πίστεψε με, και θα το αναγνωρίζεις, αλλά και συνέπειες, εκ του εγγενούς, θα έχει.
Έτσι και η «πουτανιά»…
Μέχρι, σημειολογικά, να την αναγνωρίσεις ή να σε χαρακτηρίσει, πρέπει πρώτα να διανύσεις την απόσταση προς κάθε σημείο της ενδεχόμενης έκφανσή της.
Αυτή όμως, να ξέρεις, …είναι πάντα, και των αγαθών …και των πονηρών, …και συνοδοιπόρος και μονοπάτι!
Ακόμα γιε μου…
…κάθε τέτοιο ταξίδι, είτε προς την «πουτανιά» την ίδια, είτε και προς το πώς, αυτήν, θέλεις, εσύ να την ερμηνεύσεις, ή να την αμφισβητήσεις… κατά την δική σου συνείδηση, να ξέρεις πάντα, ότι αυτή, υπάρχει, έτσι κι αλλιώς, ως παράσιτο σε ξενιστή… ή και το ανάποδο, συνάμα όμως ενδεχομένως, ως και πιθανό υβρίδιο, ή μετάλλαξη, στην ατομική ή κοινωνική συνείδηση ανά του εκτενές του χρόνου.
Εσύ, κάθε φορά, γιε μου, πρέπει, όμως, και να ερμηνεύεις και να διαβείς το μονοπάτι που οριοθετείται εκ των παραπάνω παραδοχών-ορισμών.
Μην ακούς λόγους λοιπόν, για …εκ του αποτελέσματος, και άλλα δήθεν, προκύπτοντα.
Πραγματικά, απολύτως τελεσμένο στη ζωή, μόνο ο θάνατος είναι, όταν και μόνο, αυτός επέρχεται. Στο όλον όμως, και αυτός, και αυτό ,το όλον, τίποτε είναι.
Εξ άλλου, και το όλον, και τον θάνατο, αν πρέπει να μοιράσεις ή και απλά μόνο να ταιριάξεις, κομμάτι στείρο πάντα μόνο θα είναι!
»Δηλαδή, με λίγα λόγια, είσαι μεγάλη «πουτάνα», όχι γιατί έχεις μάθει τα περί «πουτανιάς», ούτε γιατί είσαι «πουτάνα», αλλά γιατί, αναγκαστικά, θα ξοδεύεις τη ζωή στους δρόμους της!
» Για αυτό και εγώ, ακόμα, σου μιλώ! Κι επειδή πάντα μόνο θα σ’ αγαπώ …την «πουτανιά», …εσύ, πες την και ζωή, πες την κι έρωτα, πες την και καλό και κακό, πες την όπως εσύ θες… μόνο όπως και να την πεις …μη τη φοβηθείς!

Κάτι τέτοιο, τελικά, στο μυαλό μου έμεινε.
Κάτι σαν πρωινή καταχνιά στην πόλη μου!
Φρίκη βέβαια, γιατί καθόλου δεν γουστάρω την υγρασία, ακόμα και όταν κλαίω. Φρικάρω περισσότερο για το υγρό του πράγματος, και το πώς θολώνει την ματιά μου, …παρά το πόσο πονώ, και στη καρδιά, και στο μυαλό.
Τότε όμως σαν οι λυγμοί που με σιωπή μοιάζουν, μου κόβουν την ανάσα, έρχονται… οι ίδιοι (οι λυγμοί) … ως νύμφες, πάνω στον αβάσταχτο τον πόνο μου, και σαγηνεύουν το κορμί μου.
Τότε κι εγώ ευχαριστώ τους θεούς, γιατί έτσι θυμάμαι τον ζωοδότη λυγμό του έρωτα. Θυμάμαι πόσο θέλω τη δροσιά του, και καταχνιά και ρυάκι στους λαγόνες να’ ναι.
Μπορεί βέβαια, και να τα μπερδεύω, και κάτι σαν φουσκάλες από κάψιμο, οδυνηρό, στις πατούσες μου, απ’ το καυτό, ταπεινό χαλίκι της παραλίας… ή και του ήλιου… ή και των πόθων μου, που κάθε χρόνο, τον Αύγουστο, αφέντης να ήμουν ήθελα.
Αβάσταχτου πόνου κάψιμο… αλλά και ποιητή πληγών ακόμα,
Βίωμα σαρκικό και ψυχικό συνάμα, με την κάθε φορά, αλήθεια ή υπόσχεση ή προσμονή, ή εξύφανση κάθε λύτρωσης ή ψεύδους.
Το σώμα και η ψυχή, κοινωνεί ή κοινωνικοποιεί, δρώντας ή αντιδρώντας εν τη καμπύλη του χρόνου, τη κάθε φορά αντίληψη του οριζόμενου ως πραγματικού, όμως αυτό, εκ της «όποιας», παραδοχής, των κάθε φορά συνόλων ή υποσυνόλων.
Όμηροι όμηρων όλοι, όμως, εν σύνολο, ψυχή δε και σώματι, λένε, γιε μου.
Σκόρπα το λοιπόν, σε άνεμο δυνατό, και σε κάθε άκρη, τις δικές μου λέξεις και προτάσεις, φώναξε στο κατόπι γοερά, τις δικές σου λέξεις, μόνο πρώτα, άκουσε την ηχώ της φωνής σου, μη φοβηθείς είτε είναι κραυγή είτε και θρήνος και κάνε λίπασμα, κάθε άλλου λέξη, άφοβα, στην μάνα γη, την πάντα εύφορη. Την σπαρμένη με κάθε τι, που όλα μόνο χρήσιμα είναι γιατί όλα αυτή τα χωνεύει και καρπούς τα κάμνει.
Τούτα όμως, τουλάχιστον ως εικόνα, είναι πάντως… πιο κοινωνικά αναγνωρίσιμα!
Έτσι κι αλλιώς, τα βήματά μου, εγώ, τα σέρνω, κάθε μέρα, σε όποιο τόπο, όπως αυτά μπορούν να αντέξουν την τιμωρία τους. Ξέρετε, είναι κάτι, σαν, όταν προσπαθείς να φτάσεις στη λύτρωση της λαύρας του καλοκαιριού, σε κάποια παραλία σε κάποιο τόπο. Σκιά τη σκιά, λοιπόν, πετσέτα τη πετσέτα, της πρώτης αναγνωρίσιμης εικόνας, από το χθεσινό όνειρο ή ονειρικό ποιηθέν, εγώ χρησιμοποίησα όλα, εμένα ή το όνειρο να διασώσω!!!

Που το φαντάστηκα και μόνο, με κούρασε!
Έπρεπε να πάω το λοιπόν πιο πίσω… ή να κοιμηθώ. Βρέθηκα, το λοιπόν στη δεκαετία του ’80 something.

Καλή εποχή. Και η επόμενη νομίζω. Εγώ τότε πόναγα! Δεν καταλάβαινα καθόλου γιατί όλα αυτά που λάτρευα, μοιάζανε μόνο όνειρα. Στα όνειρά μου, έτσι κι αλλιώς, όλα συνέβαιναν!

Στο κάτω-κάτω, ήμουν μόνο 10+ something