Περί ναυτοσύνης…και το ταξίδι ενός Αρλεκίνου!

Ένα ναυάγιο το κορμί,
με ένα μυαλό, πανί σχισμένο
την ρώτα να γυρεύει
για ένα λιμάνι βυθισμένο,
αρχαίων χρόνων
με μια αγκαλιά ανθοδέσμη
με λειχήνες και βρύα,
σε έρημο τόπο να σαπίζει
κι μ’ έναν ήλιο οπιομανή
που σε γελά
την πίπα του να καπνίζει
ταξιδεύει.
Τι το θωρείς αυτό που σε περιμένει;
Ταξίδι είναι τι το γυρεύεις;
Κάθε ρυτίδα μου αξίζει χαράμι
μια καλημέρα
μα καληνύχτα καταλήγει
Τούτο το βλέμμα
δεν βουρκώνει…
μήτε δαγκώνει…
βούρκος είναι και μυρίζει
μα το βήμα σας στην καρδιά του
το κυριεύει.
Χασκογελώ εγώ ο Αρλεκίνος
μα το δάκρυ μου δεν είναι ζωγραφιά
και το σκουτί της ψυχής μου άκομψο
πάντα όμως θα σας αγαπώ
και για μια συγνώμη θα σκούζω.

Αναμοχλεύσεις…

Σαν δυο νερά που λαχταρώ η αγάπη μου
Ένα λευκό και διάφανο
και το άλλο κόκκινο σαν φωτιά
Και τα δύο τα διψώ και πόθο μου τα θέλω
κάθε γουλιά τους
όνειρό μου δρόμος να διαβώ
να κεντηθώ και να κεντήσω
πόνο αγάπης που λαχταρώ σαν σε ανταμώνω
Να γύρω τούτο τον οχετό
που μυαλό άλλοι το λένε
και μόνο να αγαπώ σαν σε κοιτώ
Τόπο άγιο δικό μου που βεβηλώνω
σαν σχίσω τούτο το σάπιο κορμί
βορά σε κάθε θεριό να αφήσω
θυσία αχρείαστη σε χέρια ιερέα ατερπή.
Σαν σε βρίσκει σε νυχτερινό δρομολόγιο η ζωή
κάθε ανάσα μέσα σου ας θεριεύει
άνεμος που φυσά και σε παρασέρνει
πάντα μια ματιά θα σε συντροφεύει
και φιλήδονα να σε χαδεύει.