Το μονοπάτι της αυγής στολίδι στο άρωμά σου
κι ένας άνεμος ζωγραφιά η καρδιά σου σαν με συνεπαίρνει.
Κάθε που σε συναντώ χαμόγελο η ματιά σου,
ένας θυμός κι ένα αϊ σιχτίρ σαν κεντά τον έρωτά μου
η πληγή σπόρο σε γόνιμο χωράφι καρπό θα κάνει.
Χρόνια απανωτά, όργωσα πολύ.
Μα, λιθάρι γη, το αλέτρι το χαλούσε.
Τώρα που θα τα θωρώ
μαχαίρι και νισάφι.
Ποια να ναι η κόρη η ζηλευτή,
ποιος ο κύρης και πιο το χωράφι;
Με ήλιο κόκκινο βαθύ
μην φοβηθείς το σκοτάδι.
Μέχρι η κόκκινη… η άλικη… ματιά θα σε χαράξει
χαμόγελο, πιο χάμω κι απ τα ονειρατά σου,
κείνο που σχίζεται σαν η μάνα σε γεννά,
σα μουλιάζει στο μούσκιο της αγάπης
κάθε που ξαναχαράζει.
Μαλάμωσα το όνειρο τώρα που εγώ μιλώ
και με σφυρί βαρύ το πέρασα.
Ιστό για μεγαλύτερο ονειρικό ίσως το έκανα
μα ουρανό το βάφτισα
να χαριεντίζομαι και να γελώ σαν το προδίδω.
Και κείνο, χαμόγελο πλατύ και από το πιο πλατύ,
στην μουτσούνα μου εθνάρχης
να καρτερώ την ανάσα της ανάσας μου αγάπη
και μόνο πάντα να θεριεύει.
