Χάραμα

Σηκώθηκα και ο ήλιος ξαναγεννιόταν
Χάραμα,
το άστρο μου ένοιωσα πως λησμονιόταν
Τα λιγοστά μαλλιά μου, γκρίζα σαν τα όνειρά μου
τα έκρυψα από την ματιά μου
μα τα δάκρια κόκκινα και μαύρα τα έβαψα σαν την καρδιά μου
Δεν πονώ πια… γιατί έχω πονέσει
Ψυχιατρείο της ζωή αγωνιά, για τα ψυχιατρεία του κόσμου μας
Με έναν κλόουν μόνο πρωταγωνιστή
το χαμόγελό του δάκρυ μόνο να ναι.
Τις ρίζες μου ποτέ δεν τις όρισα
μα με το δάκρυ μου τις πότισα
τα αχαμνά του κόσμου όλου θώρησα
μα το μονοπάτι το περπάτησα
έτσι και φοβήθηκα έτσι και αγάπησα
Ευχή και κατάρα μου το χαμόγελό σας.