και αυτός να γίνεται θάλασσα οργισμένη.
Περπατώ το ποτάμι μα είναι βάτα ματωμένα
με αγκάθια για άνθη καλού,
Ψάχνω για μια ματιά και είναι μαύρη τρύπα
με έναν σταυρωμένο σε ερωτική αγκαλιά
και πίνω το αίμα για κρασί
μα είναι η ψυχή μου.
Μαζεύω ένα λιθάρι λαμπερό που είναι καταγής
μα είναι το μυστικό σας.
Ψάχνω το δικό μου
μα είναι θαμμένο στην καρδιά σας.
Το βλέμμα μου είναι τα οστά σας
μα ζει ανάμεσά σας.
Ένας πουνέντες περνάει το μυαλό
και το ταξίδι γίνεται προορισμός
μα και το όνειρό σας.
Όμως θα συναντηθούμε κάποια φορά σε άλλους καιρούς
παραμυθένιους
και θα είναι η ζωή μας οργωμένη με κλαδιά αμυγδαλιάς
και ποτισμένη με άρωμα κερασιάς
μα λιπασμένη με δάκρυα λεμονιάς.
Και θα είναι καλύτεροι καιροί
με βασιλιάδες τα παιδιά μας.
