Η Γλαύκα… (ατημέλητο)

14 χρόνων είχα ένα πουλάρι. Φοράδα αυτή έγινε και εγώ σχεδόν έφηβος...

Χάρισμα του παππούλη μου ήταν, αυτός ήταν και Παπάς, αριστερός στην αντίσταση και μεγάλος χαρτοπαίκτης, που για να γλιτώσει την εκτέλεση, την γιαγιούλα μου παντρεύτηκε, την μάνα της μάνας μου, 14 χρόνια αυτή μεγαλύτερη...

Παπάς έγινε, ήταν το δικό του κρίμα, μαζί με άλλα και η αποπληρωμή του... Μεγαλοχώρι ήταν, χωρίς καμιά σημασία όμως πια τότε.

Το όνομά του, Ωλένη. Στους παρλιακούς τους χρόνους, στον μεσαίωνα ήταν κάτι μεγάλο. Τότε δηλαδή που η Έλληνες το αποκαλούν: οι Χρόνοι του Βυζαντίου. Αυτό το αφήνω ασχολίαστο....

…πως το έρεβος να κάνεις φως;

Για να γνωρίζετε γιατί σας μιλώ η αρχιεπισκοπή της Πελοποννήσου που δεν είχαν κατακτήσει οι Φράγκοι, εκεί ψηλά στην Ίληδα και οι υπόλοιποι σύμμαχοι των Ελλήνων ή κατακτητές, λόγω της επέκτασης όλων αυτών των χαμερπών, έγινε Αρχιεπισκοπή της Ωλένης. Τώρα πια ο εν τόπο Αρχιεπίσκοπος των Χριστιανών αποκαλείτε Αρχιεπίσκοπος Ηλείας και Ωλένης. Άσχετο με το ότι όλοι.... έχουν ξεχάσει πλήρως τι ήταν Ίληδα και ποια ή Ωλένη.
Τα παραπάνω όμως δεν είχαν και μεγάλη σημασία (άσχετη παρένθεση: Ο Πέτρος μένει παντελώς τυχαία, στην οδό Ωλένης, στον Βύρωνα, στο διπλανό σπίτι που μένει η γιαγιούλα μου από τον πατερούλη μου)
....αυτό που είχε σημασία ήταν ότι η φοράδα που μου χάρισε ο παπα Γιάννης, ο παππούλης μου από την μανούλα μου (μάλλον δεν είναι τυχαίο που με αποκαλούν αυθόρμητα papajohn!
....είχε στο αριστερό μάτι γλαύκωμα!
....μικρός ήμουν την φοράδα μου την ήθελα. Μόνο που τότε εκεί κάτω τα πράγματα κάθε καλοκαίρι τα ίδια ήταν. Νομίζω παρόμοιες περιγραφές έχω διαβάσει και από τον Πλούταρχο, μόλις 2250 χρόνια πριν...
... το λοιπόν πριν πω τα ακριβή με την φοράδα μου την αποκλειστικά χαρισμένη σε μένα και γκαβή μέχρι απελπισίας....
οφείλω να βοηθήσω στην σκηνογραφία ώστε να έχεις μια ορθή απεικόνιση της πραγματικότητας τότε....
Παππού. Εύηχη λέξη. Έχει και α και ου. Ο μπαμπάς της γλαύκας (έτσι λέγαμε την γκαβή την φοράδα μου) ήταν ένα μαύρο άτι.... που μόνο τον Παπά άφηνε να τον καβαλήσει. Όλοι έλεγαν ότι αυτό ήταν περίεργο....
Τον λέγανε μάλιστα και καρά!
Εγώ νόμιζα ότι για κάποιο λόγο που οι μεγάλοι ήξεραν συσχέτιζα τον μπαμπά της Γλαύκας μου με τον έλληνα ηθοποιό Κώστα Καρά.
Μάλλον ήταν αυθαίρετος συσχετισμός!
Θα σου πω κάτι τώρα το παράλληλο!
Κάποτε είχα συνεργαστεί με το Θέατρο της Άνοιξης ως άκληρος καλλιτέχνης.
Σκηνοθέτης και ουσιαστικά δημιουργός ήταν ο Κοραής Αδαμάντης (όχι ο Αδαμάντιος Κοραής).
Μάλιστα είχε φέρει (και ή μόνοι), το Μαύρο Θέατρο της Πράγας, το 1988, ώστε να υλοποιηθούν σεμινάρια και στο ακριβές είδος τους αλλά και γενικότερα στην παντομίμα.
Αυτό δεν έχει σχέση όμως με την ιστορία μας...
Εσύ κράτα το Κοραής Αδαμάντης ή το μαύρο ή την Πράγα…
Ένας λόγος που γενικά οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν γιατί είμαι παθιασμένος άνθρωπος και αισιόδοξός στα πάντα, είναι γιατί είχα και την χαρά και την τιμή, στα χρόνια τα δικά μου, να συναντήσω και να διανύσω σημεία και εύρος και να τα παρακολουθήσω αυτά μέχρι το σημείο της γραφικότητας....
Στην πραγματικότητα από τότε που με θυμάμαι και από τότε που με γνώρισαν με την τέχνη, διαλεγόμουν!
Όμως μικρός σαν ήμουν εφευρέτης μόνο ήθελα να γίνω!
Το αγαπημένο παιχνίδι μου ήταν όταν ο πατερούλης μου δούλευε σε μια κλωστοϋφαντουργία ως επιστάτης, γιατί βαρέθηκε να είναι οικοδόμος.... και μέναμε σε ένα ψηλοτάβανο αρχοντικό, στις παρυφές του παγκρατίου και της Καισαριανής, που είχε σκεπή με κεραμίδια, μεγάλη σκάλα από μάρμαρο στην είσοδο για να φτάσεις είχε και μπροστινό κήπο με γεωμετρία καμωμεμένο
δεξιά και αριστερά είχε να κύκλο που ήταν με μωσαϊκό καμωμένο και γύρω τριανταφυλλιές κρίνα και ζουμπούλια μαζί με τέσσερις λεμονιές.
Δίπλα ήταν η φάμπρικα…
Το παιχνίδι μου το αγαπημένο δεν ήταν ένα, ήταν τέσσερα!
Ο μπαμπάκας μου τότε μου είχε πάρει ένα αυτοκινητάκι, ίσως και να ξέρεις, από αυτά που είχαν "πετάλια".
Κάτι που μοιάζει με Ferrari ίσως.
Το ποίντ ήταν όμως, ότι τρία χρόνια μου έλεγε με τον φίλο του τον Βαγγέλη τον Βεγκίνη, ότι θα μου το φτιάξουν και θα το κάνουν μηχανοκίνητο...
Καλός άνθρωπος ο Βαγγέλης, συχωρεμένος 20 χρόνια πια.
Το αγαπημένο μας παιχνίδι ήταν όταν πηγαίναμε στο εξοχικό του στην Λούτσα, πρώτα ποιος θα βάλει στο "κύκλωμα" την δωδεκάβολτη μπαταρία του να ανοίξουν τα "φώτα".
Βλέπεις ήταν φτωχός και το "σπίτι" αυθαίρετο....
Συνήθως με άφηναν όλοι να κερδίσω...
Το party όμως τότε ξεκίναγε....
Ο Βαγγέλης ήταν ηλεκτρολόγος αυτοκινήτων.
Το λοιπόν είχε πάρει ένα δυναμό από ένα τρακτέρ και είχε προσαρμόσει μια μανιβέλα μικρή...
Στο μεγάλο το δώμα το λοιπόν είχε ένα τραπέζι που επεκτεινόταν στο διπλάσιο. Καθόμασταν όλοι ένα γύρω... πιάναμε όλοι τον λοβό του αυτιού του διπλανού μας.... καμιά δεκαριά μόνο ψυχές. Ο Βαγγέλης, και αυτός το ίδιο έκανε με το δεξί του το χέρι. ...
Βέβαια στο δυναμό στην έξοδό του ήταν ένα καλώδιο...
.... με το αριστερό αφού πρώτα το σάλιωνε επιδεικτικά το ακουμπούσε και μου έκλεινε το μάτι. Εγώ ήμουν πάντα εκ των αριστερών του. Πεταγόμουν με μιας, βουτούσα την μανιβέλα, και την γύρναγα τρελά.
Τότε ξεκίναγε ο χορός του Βαγγέλη, γιατί και μικροί και μεγάλη τα volt όλοι τα νοιώθαμε και μόνο γελάγαμε...
Κράτα λίγο αυτήν την ιστορία που σε κανένα άνθρωπο δεν την έχω αφηγηθεί.
Αυτό ήταν ένα παιχνίδι. Εκ του αποτελέσματος ακίνδυνο το βρίσκω... μα στην Γλαύκα καβάλα, φαράγγι να περνάς, από μονοπάτι δύσβατο, νομίζω όχι!
Έτσι έγινα πολυλογάς... Συνέχεια της μίλαγα. Και της εξηγούσα. «Γλαύκα μου, συ είσαι του παππούλη μου το δώρο, αυτό να το θυμάσαι.
ΔΗΜΙΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ... τον δρόμο μόνο σωστά θα τον διαβείς και τα βήματά σου θα είναι μετρημένα.» Και άλλα της έλεγα πολλά...
Όπως, …εσύ είσαι το κορίτσι μου, ….και αν θες το κουβεντιάζουμε... και αν ακόμα θες, δεν σε ξανακαβαλάω... μόνο το φαράγγι να περάσουμε...
Έκανε κάτι χλιμηντρισμούς η Γλαύκα, και νόμιζα ότι συμφωνούσε...
Καλού κακού εγώ συνέχιζα να τις μιλάω.
Μάλιστα ένας αγρότης που απέναντι κάτι θημωνιές προσπαθούσε να βάλει σε τάξει, με κοιτούσε, και με γνώρισε με μιας.
"Του παπαΓιάννη θα ναι αυτός εγγόνι, στην φοράδα του μιλάει" ....ποτέ δεν το έκανα θέμα, ούτε και τα ρέστα από την Γλαύκα γύρεψα!
Κοντολογίς, πολύ μεγάλο ήταν το πέρασμα από το φαράγγι, και μια στιγμή χασμουρητό όταν με είχε πιάσει... φρίκαρα στο τελείωμα του πάνω.

Αναρωτήθηκα, μπας και η Γλαύκα μου νυστάξει;

Δεν θυμάμαι αν σας είπα ότι κανελί χρώμα είχε. Ευτυχώς πάντως δεν είχε βούλες!
Που να δείτε ότι την βουλή της ποτέ δεν μπόρεσα να την προεξοφλήσω ....ένα άσπρο άτι μόνο χρειάστηκε να δει, απέναντι, νωχελικό το γαμημένο μα ήταν όμορφο...
...Ξέχασε και το γλαύκωμα και εμένα, και του ιπποδρόμου έγινε, …εγώ παραλίγο άγγελος νέος...
Δόξα τους θεούς, στον προορισμό φτάσαμε...
Εγώ, μάλλον, λίγο ταραγμένος, και τότε έγινε το απερίγραπτο, που μέρος αυτής της ιστορίας είναι, για κάποιο λόγο που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, αν και στο χωριό έπρεπε να πάμε, η Γλαύκα, φοράδα δε, στο άσπρο το άτι «περιέργως», μας πήγε...
Εγώ μικρός και άβγαλτος ακόμα, διέξοδο γύρευα να βρω.
Έχει άραγε κανείς σας προσπαθήσει, ένα μέτρο άνθρωπος και τίποτα όπως εγώ τότε, να κατέβει από φοράδα που σε άσπρο άτι, τα βήματά της γοργά την φέρανε;
Αυτό συμβουλεύω, κάθε άνθρωπο που γνωρίζω, να μην του συμβεί.
Δεν μου έφτανε όμως ότι η γκαβή η Γλαύκα της ήρθε στο μονοπάτι το στενό, στο φαράγγι σύρριζα να καλπάσει, το άσπρο άτι της για να βρει ...

(νομίζω ήταν και αυτό, μάλλον σε στέρηση σεξουαλική.)

Πως να κατέβω ο έρμος εγκαίρως από την Γλαύκα? Παιδί στα 11 μου χρόνια ήμουν!
Το δα πάντως και αυτό στην ζωή…
Ρε ξου, του έλεγα, τίποτα αυτός.
Γλαύκα μου συμμαζέψου της φώναζα, τίποτε αυτή...
Συνέβη όμως το λοιπόν, και εγώ ανυπεράσπιστος τελικά ήμουν. Η Γλαύκα από κάτω, το άσπρο το άτι από πάνω, και εγώ στη μέση, και δεν έβρισκα πως να πηδήξω. Πέρασε μάλιστα, και ένας βοσκός, με το κοπάδι του και είπε, "Του παπαΓιάννη εγγόνι πρέπει να είναι αυτός...” … και μου έκανε τα νεύρα τσατάλι!
Έτσι λοιπόν τα πήρα στο κρανίο και αφού με κόπο είχα διασωθεί, την έκανα και εγώ δώρο την Γλαύκα στον παππούλη μου!
Άλογο ξανακαβάλησα 20 χρόνια μετά εκτός από ένα γέρικο γαϊδούρι 10 χρόνια μετά!