Έτσι εύκολα που κινείται η ζωή…

...άλλαξα συνάμα και δεκαετία και αιώνα! Πρωτοχρονιά 2000 (millennium), 19:00 Σε δημόσιο έρημο πάρκο, και σε παγκάκι παλιακό καθήμενος, μια πεταμένη γόπα που βασίλισσα κόκκινη, από φλόγα, στην ερημιά ήταν, να σβήσει αυτή αρνιόταν, εγώ έγειρα και στα χείλια μου την μοναξιά της, απόθεσα. Κοιτώντας τον ουρανό, τον καπνό της, στα στήθια μου, γαλάζιο σύννεφο ήθελα να κάνω. Λίγο πριν όμως δεν θα σας κρύψω, επιδεικτικά, κοπάδι σκύλων τα δόντια τους μου είχαν δείξει . Άφριζαν και γρύλιζαν πιότερο και από δαίμονες. Στιγμή δεν τρόμαξα. Έτσι κι αλλιώς ότι αγαπούσα δεν ήταν εδώ. Δεν μπορούσαν να μου κάνουν κακό γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν κακό σε ότι αγαπούσα. Ησύχασα! Με το ‘να χέρι σκούπισα το δάκρυ και της χαράς και της θλίψης, και με το άλλο πέταξα όσο πιο μακρά μπορούσα την γόπα την πολύτιμη, την, στην ερημιά πεταμένη. Σκέφθηκα, και να σβήσει, κάποιος σαν την ανταμώσει, αρχή και νήμα της δικής του ιστορίας μπορεί και να την κάνει! Το μέλλον πάντως, μοιάζει να είναι παρόν και το παρελθόν αμφίβολο μέλλον. Εγώ όμως ήδη άρχισα να νυστάζω. Κάθε σκηνή τούτης της παρωδίας διαστέλλεται, κι όσο αυτό συμβαίνει, εγώ θέλω να συναντήσω τον «σκοπό». Στην άκρη του βλέμματός μου, πια, μπορείς να δεις τον τρόμο. Το πρωί, διευρύνει, το βράδυ διαρρηγνύει, και τανάπαλιν. Έκλεισα τα μάτια! Σφιχτά! Μαύρο και γαλανό, μοβ και ασημί είδα. Άκουσα στη σιωπή του κόσμου… την καρδιά μου! Είδα και τα σκυλιά. Δόντια μεγαλύτερα είχαν και η λύσσα τους μεγάλη ήταν. Γρύλιζαν δε, τόσο «κανονικά» που γίνανε ένα με τον αχό του κόσμου. Θυμήθηκα τότε κάθε γέροντα και γερόντισσα που γνώρισα, πως το νήμα της ζωής, ποτέ δεν άφησαν! Έμαθα έτσι την γλώσσα του πόνου του χαμού! Έδωσα τότε κι εγώ όρκο ιερό! Τον έρωτα… τον έρωτα… ποτέ θεοί, μη να τον προδώσω με αφήσετε!!!