Νομίζω άρχισα να χάνω τον δρόμο μου.

Νομίζω άρχισα να χάνω τον δρόμο μου. Νομίζω όμως, χειρότερα, και τον προορισμό. Σίγουρα, όμως, νοιώθω ότι η ζωή μου ή / και το μυαλό μου, μοιάζει έωλο ή καλύτερα μετέωρο ίχνος πομπής αισθήσεων και συναισθήσεων.
Και με την αίσθηση του χρόνου νομίζω κάτι σα να συμβαίνει. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά, ή εγώ, ή αυτός μουδιάζει! Σίγουρα όμως, δεν τον καταλαβαίνω πια γραμμικά, όπως μου τον είχαν μάθει. Ότι και να κοιτώ… εμένα, τους άλλους, τα πάντα… παλινδρομώ πάντα στα σύνορά τους. Εκεί που όλα, είναι, και συνάμα, τίποτα είναι.
Έχω μπερδευτεί, δεν είμαι σίγουρος πως πρέπει να φανταστώ την ιστορία και τα υποκείμενά της. Ξεκίνησα πάντως, να την φτιάξω ως «ζωγραφιά», και ήταν ποτάμι.
Ποτάμι επίμηκες, η κύτη του μεγάλη ενίοτε, άλλοτε πηγή και ρυάκι, χείμαρρος ορμητικός και καταρράκτης …τρομακτικός καμιά φορά. Είπα το λοιπόν, να δώσω νόημα στην «ζωγραφιά». Τότε ακριβώς μπερδεύτηκα πιότερο. Δεν μπορούσα να αποφασίσω, αν οι στιγμές που είναι ιστορία πια, είναι ο πυθμένας ο τραχύς με το χαλίκι το εξ ορισμού, σμιλευμένο, που η ορμή του ζωοφόρου νερού, από βράχια, ως και άμμο τα ‘κανε, ή το αντίθετο.
Τότε κατάλαβα!
Είναι όλα μαζί, ένα!!! Είναι απλά, το «ποτάμι»!
Φουσκωμένο κάποτε από αίμα και δάκρυ. Κι από σπέρμα έρωτα και ιδεών επίσης. Κι από το κάθε φορά δίκαιο και άδικο ακόμα. Και με γυμνά κόκαλα σπαρμένο, δικαίων και αδίκων.
Ενίοτε γαλήνιο από την έλλειψη της διαφορετικότητας, και στην όχθη και στην κοίτη, και στον πυθμένα κάθε συνείδησης. Μα και γαλήνιο όταν απλώς αρμονία διέπει τον ρου.
Ενδελεχώς, εντελέχεια πάντα στο δέλτα παραμονεύει όμως.