Απάγκιο ήταν και αυτό...

Κλεισμένος σ΄ένα δωμάτιο, γεμάτο καπνούς χωρίς παρέα.
Τι να με περιμένει;
Ας ετοιμαστώ για όλα το λοιπόν.
Μην ξεχάσω να περάσω κι απ΄το SOTRIS.
Να θυμηθώ... 18 φορές νομίζω, κατέβηκα τις σκάλες του, 180 φορές αναρωτήθηκα πως τους φτιάχνουν πια τους ανθρώπους.
Τουλάχιστον, βρήκα ένα λινό παντελόνι PRADA, και ήρθα ο άνθρωπος και βγήκα από το αδιέξοδο, το υπαρξιακό.
Πολλά τα σκαλιά όμως και πείνασα.
Κίνησα το λοιπόν για Μηλιώνη και το Πρυτανείο. Δέκα χρόνια τώρα, ρε κορίτσι, ο ίδιος, ο "συνταξιούχος" μαιτρ. Θυμήθηκα ότι τον βλέπω τα τελευταία δέκα χρόνια και το κάνα γαργάρα.
Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά, γιατί να πω, και την χαζή αλήθεια, δεν τους πολύ γουστάρω τους παροικούντες, έτσι κατάντησα και με βαρέθηκα τελικά, κοιτώντας δήθεν, πάντα ψηλότερα.
Μεγάλη νίκη! Ατερπής πρόσφυγας ονείρων μάλλον, αποτυχημένη έκδοση προλετάριου και μικροαστού ίσως.
»Α… να θυμηθώ να ρωτήσω κάποιον για αυτό.
Αμήχανα κοιτώ τον ήλιο τότε, ρολόι, έτσι κι αλλιώς δεν έχω. Μήτε και χρόνο!
Έσυρα τότε κι εγώ τα βήματά μου, αγνοώντας τα θέλγητρα ενός καλού γεύματος, προς την Τσακάλωφ, με το άγχος, όμως πάντα, του αργοπορημένου, που πάση θυσία πρέπει να φτάσει εκεί που έχει τάξει… ή τον έχουν τάξει,. Δεσμευμένος πάντως στις αγωνίες μου, ότι στην διαδρομή, θα βρω τον προορισμό συνέχισα. Ένα παγκάκι βρήκα τελικά και έκατσα.
Απάγκιο ήταν και αυτό.
Παρ΄ αυτά, ανέσυρα ένα Cohiba Robusto να απολαύσω, αυτό, αντί τα όνειρά μου.
Γαλάζιος έμοιαζε ο εκ της εκπνοής μου ο πόθος, γαλάζιος και ο καπνός.

Solitudine.

Τον θάνατο και να τον συναντήσω τώρα ή αύριο, δεν θα τον αγαπήσω. Μήτε και τη ζωή όμως. Ούτε και θα μισήσω ότι. Ότι αγάπησα και αγαπώ έχει όνομα, είναι και διαδρομή, είναι και άνεμος, πάντα όμως, με αγάπη θα το συλλαβίζω, πάντα θα θέλω να την διαβώ.
Ευχαριστώ τους συνοδοιπόρους μου. Και στη μοναξιά, όταν άνθρωποι είχαν ή έχουν δικαίωμα στη διάθεσή μου, δικαιωμένος και στον νου και στην καρδιά νιώθω!