Ερώτηση;

…να μιλάμε και να ζούμε για την αγωνία
του αγωνιωδώς ανεξιχνίαστου τότε μόνο,
και να φτιάχνουμε ιστορίες
που δεν έχουν ούτε δράκους ούτε ιππότες.
Ούτε χώρα ούτε και χωριό,
κανένας νάνος ανάμεσα μας να ζει
και κανένας δαίμονας,
να μην μπορούμε να ποιούμε νερό με σούγλο τραβηγμένο
από πηγάδι βαθύ όσο και οι μύθοι
και την γουρουνόπουλα
να μην την κάνουμε πια παστή σε μια λάτα ριγμένη...
γιατί αναμασήματα καινούργια πια προβάλλουν
να μην αλλάζουμε τα χρώματα γιατί πολύ μας αρέσουν
και πολύτιμα μόνο θέλουμε να τα έχουμε,
ούτε και φούρνο πλίνθινο πια να επιτρέψουμε,
(ξέρεις αυτούς που με άχυρο και άμμο είναι καμωμένοι),
βωμό και είδωλο συνάμα,
με κλίματα για θυσίασμα
να κάνουν κόκκινο και άσπρο,
ζωή και θάνατο συνάμα…
Έτσι θα ζούμε καλύτερα
αιωρούμενοι στο κενό της απραξίας!