Θυμάμαι...

Θυμάμαι τότε που θύμωνα σα παιδί…
…σήκωνα τα χέρια μου σε μια αγκάλη να χαθώ.
Είχε την προστυχιά του,
και το δίκιο μου άδικο ας ήταν με επιμονή.
Τώρα που το δίκιο μου το συναντώ
κατάρα μοιάζει και ασχήμια απεχθής,
και εγώ άδικος να το περιφέρω με υπομονή
ξοδεύοντας τους άλλους.
Το δάκρυ μου, πόνος καρδιάς τότε το γεννούσε
τώρα πια σκουπίδι στην ματιά τους είναι,
και αυτό με θολώνει…
Με μια βαλίτσα προσμονή για συντροφιά,
μα χωρίς προορισμό, τι να κατέχεις;
Τα χάλκινα με γητεύουν
και ένα μπουζούκι, ερωτικά με μια πενιά
με μαστιγώνει…
…έρημο μονοπάτι τα τέλια του σα νυχτώνει
και εγώ με ένα μάτσο όνειρα για χορευτές
ο κορυφαίος του χορού δήθεν
στο δικό τους δράμα να αλυχτώ παράταιρα
τις πυγολαμπίδες να κάνω φάρους
και ένα παράπονο το τραγούδι.
Τούτο το ριζικό ποιος το χάραξε
και ποιος συνταξιδιώτης το ανάσανε;
Κουφάλα μεγάλη σε πλατάνι χωρίς νερό η ζωή
και πώς να την ξεδιψάσεις;
Φιλί καρτερικό στέλνω
και γίνομαι φονιάς δικός μου
τον αέρα μη και τον στερήσω
μελτέμι να είναι πάντα μόνο
και να σας συντροφεύει
Τούτα τα λόγια τα σκορπώ
άνθη να ‘ναι να πετάτε
σα κάθε όνειρο θα ζωντανεύει
Μια σταλιά κρασί κεράστε με
κομπάρσος σε ένα όνειρο είμαι
μα και μια γουλιά νερό
το όνειρο το σώζει