Γιατί μου παίρνεται την ζωή;
Γιατί σαν αγαπώ κάτι αυτό να λειώνει;
Πώς να πενθήσω ο άχρηστος
όταν ξημερώνει;
Πως μαντίλι μεταξωτό να σου κουνήσω
όταν κινάς εκεί που με πονά;
Θα σηκωθώ από το σάπιο μου κρεβάτι
και θα κινήσω σε ένα σοκάκι να σε συναντήσω
το φιλί που μου στέρησε η ζωή να σου δώσω, να στο χαρίσω
να πονώ και να γκρεμίζομαι σαν σε χάνω
κι ας είμαι σκιά και βρώμα λιγδιασμένη
παραμύθι και λάθος άλλων
να σε αγαπώ από μακριά
και από κοντά να σε χαίρομαι
με το χαμόγελό σου συντροφιά
μα εγώ να σου χαμογελώ και εσύ φιλί να γίνεσαι
στο βουητό του κόσμου μια σιωπή!
Συγνώμη Διονύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου