Τέλος: ο σκοπός μιας ενέργειας/ών. Σκοπός κάθε γένεσης είναι η ανάπτυξη της δυνατότητας του «δυνάμει όντος»
σε πραγματικότητα σε «ενεργεία ον». Στη φύση τίποτε δεν είναι περιττό, τίποτα μάταιο, τίποτα που να μην είναι τέλειο.

Αριστοτέλης

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2005

Η ζωή είναι ένα ζεμπέκικο...

Η ζωή είναι ένα ζεμπέκικο. Όπως το νοιώθεις, και αυτό και τη ζωή, το χορεύεις. Είναι κι άνεμος. Σαν… όταν τις σβούρες του, άνεμο τις κάνεις. Όταν μια αγάπη, στο μούσκιο… του ιδρώτα σου, η ζωή σε κάνει να την πνίγεις. Κύκλους κάνεις όταν το χορεύεις. Κύκλοι και η ζωή. Τον ανίερο και ατίετο τον έρωτα, Ποίος, άραγε, έτσι, ή αλλιώς, τον βαφτίζει; Σε μούσκιο, Ποιου; Πώς; Τα μούσκλια τίνος, στήριγμα, Ποιανού σφύρα που συνθλίβει ή χέρι που χάδι να προσφέρει να ναι.
Γουστάρω τούτο τον χορό. Τα μάτια να τα χω ανοιχτά μπορώ. Μπορώ και όχι. Τον ουρανό και τον ήλιο κατάματα μπορώ και να κοιτώ. Μα πιότερο από όλα, όμως, γουστάρω να τον χορεύω αντικριστά. Να κοιτώ ευθεία, στα μάτια σου μέσα, Το καθρέφτισμα της χαράς και του θρήνου να βλέπω. Κι έτσι να γίνομαι πιο άνθρωπος.
Να χτυπώ τα χέρια μου γοργά στη γη θέλω, και σβέλτα στο κατόπι… να τα εκτείνω στα ουράνια. Όπως, δηλαδή, τον έρωτα να ζω, θέλω μόνο!
Ατερπής και φιλήδων τούτος ο χορός. Και μάγκικος, αργός συρτός.
Αντρικός δηλαδή!
Χορός που τη ζωή μόνο περιγράφει…

Ότι γράφω μη το σεβαστείτε… μήτε να νοιαστείτε, ζωή είναι μόνο!
Σελίδες ημερολογίου είναι, στον αέρα πεταμένες.

Σε όποια θέλετε σειρά εσείς ας τις βάλετε.
Στο τέλος, μια καλή ή κακή ιστορία θα είναι μόνο…

4 σχόλια:

solitudine είπε...

διαβάζοντας το post σου κατάλαβα ότι και το ζεμπέκικο της πάει γιατί εγώ αυτή την στιγμή τη βλέπω μάλλον σαν το χορό του Ζαλόγγου!!!(δεν θυμάμαι καν αν γράφεται έτσι!)

Unknown είπε...

Ψυχραιμία βρε κορίτσι! Άσε, που εγώ, φοβάμαι και τα ύψη. Πως να τον φανταστώ τούτο τον χορό το λοιπόν. Το δυστυχές, δεν το ξορκίζεις με χορούς τύπου "Ζαλόγγου", αλλά με το ευτυχές του θαρρετού χορού, μόνος ή συνοδευόμενος. Αν δε, το περίγραμμά του είναι ασαφές, τότε μόνο, εσύ, να το ζωγραφίζεις πρέπει.
Να είσαι πάντα πρωταγωνίστρια της ζωής σου, σου εύχομαι και πρέπει, και σκηνοθέτης της.

solitudine είπε...

σ' ευχαριστώ για τα σχόλια που έκανες στο blog μου... μια μικρή σκέψη για σένα...
"κάθε άνθρωπος αναπτύσσεται όχι μόνο με τα προσωπικά του ταλέντα και την εξέλιξη των πιστεύω του αλλά και με ότι δέχεται από τούς άλλους γύρω του" (Άιρις Χάμπερλι)

Unknown είπε...

Thanks a lot.
Άσχετο. Τον Χάμπερλι δεν τον γνωρίζω, ελπίζω να έχει γράψει κάτι πριν και μετά από αυτό, για αυτό.