Γείρανε πια οι ώμοι μου
και ‘σφιξαν την καρδιά μου
κοιτώ τα αστέρια μα δεν τα φτάνω
σαν τα χέρια μου άπλωσα
να σε αγκαλιάσω
πόνος συρτός μες στο μυαλό μου
και το χαμόγελο σου, αγάπης πόνος
Πήρα να σεργιανίσω το άβατο της μοναξιάς σου
αφελής θνητός και βλάσφημος
κι αντάμωσα την δικιά μου
Καταής, σε αλώνι ανθρωπιάς
απόθεσα τα όνειρα μου
μπας και μαραθούν
και γίνουν προμήθειες σε βαρύ χειμώνα
Φύσηξε άνεμος θεριό τότε
χαλάσματα τα κάμε όλα
Έτρεμα εγώ και νόμιζα έτρεμε ο κόσμος όλος
άδοξο τέλος σκέφτηκα για καρπό ονείρων
Τα βαλα και με έναν γέροντα
που με την σαρώστρα του, επιμελώς, καθάριζε το αλώνι
από το χθεσινό μου όνειρο
Ένα γύρω κοίταξα την αγαπημένη μου να βρω
με τον ιδρώτα μου συντροφιά καθώς έσκουζα σαν κοράκι
τότε η σαρώστρα έγινε σκήπτρο και ρομφαία
κι ο γέροντας ξανθό παιδάκι κοντά στα 4 του χρόνια
έγειρε έτσι, όπως ξέρουν μόνο τα παιδιά
και μάζεψε τον τελευταίο καρπό από χάμου
σιμά μου ήρθε και με χαμόγελο μου είπε
Πάρτο, όνειρο είναι, δικό σου ή άλλου, πάντα όνειρο θα ναι
το αλώνι όμως πια είναι δικό μου!
Έτσι και ‘γω κίνησα για το διπλανό όνειρο
και τα αστέρια τα ‘καμα κομμάτι τους
και την αγάπη μου πιο μεγάλη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου