Τούτη την γειτονιά την αγαπώ
και ας έχει άρωμα κατάρας
Δεν χορταίνω την ασχήμια της
να με τρελαίνει με έρωτα,
κι ούτε μια ευχή άνεμο
στους δρόμους τους στενούς της
δεν πρόλαβα καν να ψελλίσω
Τότε θέλω στην κοίτη
του χαμένου ποταμού της
λιθάρι ασήμαντο να γίνω
βορά και σε χέρια παιδικά
και σε ροζιασμένα
τον χάρο για να κοροϊδέψω
και χαρά σε πανηγύρι
πολίτικο να τον κάνω
Σαν φιλί στο στόμα θα του δίνω
και με στεφάνι από αμάραντο και γιασεμιά
σαν τον στεφανώνω
την δικιά του καρδιά θα ξεριζώνω
Όταν σιμώσει όμως το δειλινό
θα τον μοιρολογήσω
σαν έφηβο και σαν ευχή
γιατί άμοιρος είναι και αυτός
χωρίς πατρίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου