Μην αγαπάς με τρόπο που με πληγώνει,
μόνο θα σε θυμώσει
κι αυτό την καρδιά μου θα ερημώνει
γιατί και να μην ξέρει πως, αγαπά τα έμορφα
Νεράκι στα ματόκλαδά σου θα θελα να ήμουν
μα ποτέ δάκρυ που δεν το γεύθηκα
ποτάμι χαράς, ναι, και δροσιά ναι!
Γίνηκαν φωτιά τα μάτια μου
να αγαπώ και πώς να τα σβήσω;
Είναι αψηλό το βουνό που θωρώ
και εγώ τόσο μικρός
που πια την ζωή δεν την μετρώ
μόνο τους αναστεναγμούς μου
και ας είναι κάθε ανάσα
Δειλός ακαμάτης συναισθημάτων δηλαδή
και της αγάπης παραγιός
Πως τον έρωτα μαντζούνι αθανασίας να το κάμω;
Φοβάμαι πια
Σαν ακουμπώ κάτι αυτό μαραζώνει
μα η κατάρα είναι στο κορμί μου
και σε ένα μυαλό ερείπιο
που στάχτη και χώμα θα γένει
Να ναι τούτο σαν οργωθεί
μάνα γη που θα ανθίσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου