Μια μικρή ιστορία θα σας πω, τόσο δα μικρούλα,
για ένα κυκλάμινο σε μια «άγονη» γη ριζωμένο
που πλατάνι ήθελε να ‘ταν να χαρίζει την σκιά του,
και για ένα ποτάμι που θελε να γίνει θάλασσα
να σεργιανίσει όλο τον κόσμο και να χαρίσει την δροσιά του.
Διάφανα, και λίγο γαλάζια και τα δυο, το όνειρο τους το αγάπησαν.
Τα γεννούσε και τα δυο, αιώνες τώρα, ξανά και ξανά, ο ίδιος «ήλιος».
Ο ίδιος άνεμος τα γαργαλούσε, ο ίδιος και τα χάδευε, ο ίδιος και τα βασάνιζε.
Ποτές τους δεν «αντάμωσαν».
Μα την σιωπηρή ανάσα τους, από πόθο καμωμένη,
το ένα με το άλλο την απαντούσε, και ας ήταν διαφορετικά,
και γινόταν τότες άξαφνα τραγούδι όμορφο χαράς.
Στο κάτω-κάτω, βράχια χώμα και οστά
και τα δυο είχαν για να «ριζώσουν»!
Ένα φως και ένα σκοτάδι, άλλη ζωή όμως, μα ίδια ζωγραφιά σε άλλο καμβά!
Άλλου τόπου γέννημα μα πάντα ο ίδιος τόπος.
Κινήσανε για το αντάμωμα,
και έβρεχε πολύ, δώρο των θεών, για να γένει το ριζικό.
Να ξεριζωθεί το κυκλάμινο να φουσκώσει το ποτάμι
να γίνει η γη πιο μικρή που τώρα τους χωρίζει
με έναν άνεμο οδηγό μην και χαθεί ο δρόμος για το αντάμωμα.
Ότι αγαπάς πρέπει και να το αγγίζεις θυμάμαι,
τούτο έπρεπε μονάχα, μα θέλει χάρη
και πάθος να λαχταρά το άγγιγμα, και να το κάνει πίστη
και την γη να μην πληγώνει
Βαρκούλα το κυκλάμινο και το ποτάμι αγκαλιά μεγάλη
στον κόσμο να σεργιανίσει, έρωτας και βασιλιάς τούτο το ταξίδι
κανείς δεν θα την κουρσέψει μια αγάπη
να μαραθεί και να στεγνώσει το όνειρο πριν τελειώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου