Η ζωή είναι ένα ζεμπέκικο...

Η ζωή είναι ένα ζεμπέκικο. Όπως το νοιώθεις, και αυτό και τη ζωή, το χορεύεις. Είναι κι άνεμος. Σαν… όταν τις σβούρες του, άνεμο τις κάνεις. Όταν μια αγάπη, στο μούσκιο… του ιδρώτα σου, η ζωή σε κάνει να την πνίγεις. Κύκλους κάνεις όταν το χορεύεις. Κύκλοι και η ζωή. Τον ανίερο και ατίετο τον έρωτα, Ποίος, άραγε, έτσι, ή αλλιώς, τον βαφτίζει; Σε μούσκιο, Ποιου; Πώς; Τα μούσκλια τίνος, στήριγμα, Ποιανού σφύρα που συνθλίβει ή χέρι που χάδι να προσφέρει να ναι.
Γουστάρω τούτο τον χορό. Τα μάτια να τα χω ανοιχτά μπορώ. Μπορώ και όχι. Τον ουρανό και τον ήλιο κατάματα μπορώ και να κοιτώ. Μα πιότερο από όλα, όμως, γουστάρω να τον χορεύω αντικριστά. Να κοιτώ ευθεία, στα μάτια σου μέσα, Το καθρέφτισμα της χαράς και του θρήνου να βλέπω. Κι έτσι να γίνομαι πιο άνθρωπος.
Να χτυπώ τα χέρια μου γοργά στη γη θέλω, και σβέλτα στο κατόπι… να τα εκτείνω στα ουράνια. Όπως, δηλαδή, τον έρωτα να ζω, θέλω μόνο!
Ατερπής και φιλήδων τούτος ο χορός. Και μάγκικος, αργός συρτός.
Αντρικός δηλαδή!
Χορός που τη ζωή μόνο περιγράφει…

Ότι γράφω μη το σεβαστείτε… μήτε να νοιαστείτε, ζωή είναι μόνο!
Σελίδες ημερολογίου είναι, στον αέρα πεταμένες.

Σε όποια θέλετε σειρά εσείς ας τις βάλετε.
Στο τέλος, μια καλή ή κακή ιστορία θα είναι μόνο…