… Τελικά… κίνησα για το σπίτι μου!

Έτσι και αλλιώς, σεργιανούσα ενίοτε, είτε στο Κολωνάκι, είτε στα Εξάρχεια, άχρηστος πάντα δρόμο να διαλέξω.
Άσε δε, που σημασία έχει το ταξίδι, καθώς είπε κι ο Άλλος. Δεν λέω, άδικο, δεν είχε! Όμως, αυτό μοιάζει, κάπως, με το γαμήσι. Άμα ρε παιδί μου δεν πετύχει… κούραση και ιδρώτας μόνο… είναι η διαδρομή. Έτσι το λοιπόν, κι εγώ, κάθισα και σκέφτηκα. Πριν καλά-καλά όμως το σκεφτώ το όλον, και καταλήξω, (δεν το συζητώ καν, το να το καταλάβω) σπίτι μου… δεν βρέθηκα!
Άλλο ένα άσχετο: Πάντα, θυμάμαι, κοίταγα προς τον ορίζοντα! Και σκεφτόμουνα, και χειρότερα… τόλμαγα και έλεγα ο αδαής:
Πως άραγε είναι να τον διαβείς και να τον ορίσεις τούτον εκεί… τον εκτενή;
Κοίταξα δειλά σχεδόν, δίπλα μου.
…Γαμώτο… δεν ήμουν μόνος!
Άνθρωποι, (κάθε καρυδιάς καρύδι… …και ο παππούς μου ήταν θαρρώ) …τον ορίζοντα αγνάντευαν!
Να πω την αλήθεια, αυτό δεν με χάλασε. ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ! Με φόβισε!
Έκανα το λοιπόν τότε, ένα βήμα μπροστά. Τώρα πια, ήμουν σίγουρος! Αυτός, ο ορίζοντας, ήταν ο δικός μου. Έτσι κι αλλιώς, πια, κανέναν δεν έβλεπα δίπλα μου, πίσω μου αυθαίρετα τους άφησα έτσι κι αλλιώς όλους. Έτσι και (Ok, έκανα κι εγώ ένα λάθος), δεν καταλάβαινα πια, ότι αυτοί συνέχιζαν και με «έβλεπαν», ενώ εγώ όχι πια. Εκτός, από κάποιες στιγμές της ζωής ή της μέρας μόνο.
Τότε που οι σκιές με συναντούσαν. Οι σκιές αυτών των ανθρώπων ή των καταστάσεων… ή… επιλογών, που με το δικό μου βήμα μπρος, άφησα πίσω.
Είπα λοιπόν, αφού να τον συγκεράσω τον ορίζοντα δεν μπορώ, μήτε και να τον διαβώ, …τότε είπα να τον μετρήσω!
Νομίζω, τότε, έχασα το μέτρο!

ΜΕΤΡΟ: 1991
Από Ομόνοια προς Πευκάκια.

Το ταξίδι είχε, έτσι κι αλλιώς, ευγενή σκοπό! Έπρεπε με κάθε τρόπο να αδράξω, είτε τις εντυπώσεις, είτε αγάπη, είτε χρήματα!
Ε, ναι. Τελικά ψιλοπαραδίπλα έπεσα… προεξόφλησα… τον θάνατο!
Να πω την αλήθεια, αυτό δεν με χάλασε. ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ! Με φόβισε!
Τότε κι εγώ, …το λοιπόν, σήκωσα το βλέμμα μου. Έ, το μόνο που είδα, το μόνο που άκουσα, το μόνο που ένοιωσα, ήταν στο απέναντι παράθυρο, το μέτρο πως εναλλάσσεται με το μέτρο στο ΜΕΤΡΟ. Και έτσι, τότε, λοιπόν κι εγώ, έγειρα το βλέμμα μου, στη γη.
Κι τότε είδα! Είδα εκείνη τη τέλεια Gucci γόβα, φορεμένη σε πόδια ονειρεμένα, που ποτέ το ταξίδι των ματιών πάνω τους, δεν θα ήθελα να τελειώσει!
Κάθε ταξίδι όμως έχει προορισμό!
Ο δικός μου ήταν τα ΠΕΥΚΑΚΙΑ. Έτσι και εγώ σταμάτησα να μετρώ το μέτρο, …σταμάτησε όμως και το ΜΕΤΡΟ…
Ακολούθησα τότε, τα βήματά της. Για κάποιο λόγο, αισθάνθηκα, ως χρισμένος λυτρωτής. Πόθος και πάθος, έρωτα καμώνανε νομίζω.
Άσχετο: Θυμάμαι την πρώιμη σεξουαλικότητά μου. Για κάποιο λόγο που ίσως εγώ δεν είμαι καθόλου ικανός να εξηγήσω, (θα ‘ταν, δεν θα ‘ταν θαρρώ, οι χρόνοι της πρώιμης εφηβείας…) διαισθανόμουν.
Ότι υπήρχε, ήθελα να το γευθώ. Ήθελα και να το τρυγήσω.
Αρχίδια! Δύο λάθη ταυτόχρονα!
Σταμάτησα. Έκλεισα τα μάτια. Προσπάθησα να ζαλιστώ μόνο με το άρωμα της ζωής. Θεοί! Τη γλυκιά μυρουδιά! Δεν την άντεξα! Κοίταξα προς τον ουρανό τότε. Κοίταξά και προς τη γη. Στο μέσο τους, είδα το κενό!
Ευθαρσώς, ομολογώ, ξέχασα και τις Gucci γόβες, και τις αρχές μου. Το μόνο που έμοιαζε σημαντικό, για μένα εκείνη τη στιγμή, ήταν το πώς θα μπορούσαμε με έρωτα τον πόθο, με πάθος να τον γευθούμε.

Παρενθετικός ο λόγος, παρένθεση και αυτό στη ζωή μου ήταν.

Αυτή η παρένθεση όμως ποτέ δεν έκλεισε. Κάποιοι είπαν ότι ποτέ δεν άνοιξε. Εγώ, νοιώθω όμως ,ότι παρένθεση της ζωής μου, τα ρέστα της ήταν. Ούτε και έγινε ποτέ κάτι, ούτε το διαπραγματευτήκαμε έστω, ούτε ο έρωτας, ούτε και ο πόθος, κοντά, ποτέ δεν μας έφερε! Ούτε και με νοιάζει που τα μάτια μου μόνο υγρά είναι.
Θα σφάξω στο γόνα, όμως, όποιον/α κάνει υγρή τη ματιά, όταν την ζωή, για όποιο λόγο, ζωή δεν μπορείς να την κάνεις…
Το απελπιστικό του πράγματος, ήταν, ότι βιώνοντας τα παραπάνω, έχασα τον βηματισμό μου.
Έχασα και το αντικείμενο του πόθου, έχασα και τον προορισμό! Είχαμε φτάσει πια στην Νέα Ιωνία.
Και να φανταστείς, ότι όλα, μόνο στο μυαλό μου ζήσαν!

ΞΗΜΕΡΩΜΑ, Απρίλιος, 1919, Κωνσταντινούπολη.

- Σταύρε… η έλληνες πάντα τόσο πάθος είχαν;
- Πόθος μόνο είναι, για αυτό και μόνοι τους τρομάζουν! Θα θελα, τα κόκαλα μου όμως, εκεί μόνο, στον τόπο μας… να ταφούν, γιατί με πάθος θα τα φυλάνε!

ΞΗΜΕΡΩΜΑ, Απρίλιος, 2025, Αθήνα.

Κάποια μέρα, σε παλιακούς καιρούς, έγλειψα τη κρύα επιφάνεια ενός καθρέφτη για να γευθώ την εικόνα μου. Δεν την απόλαυσα τελικά! Κατάλαβα όμως, εκ του ατελέσφορου, γιατί, ένα νεκροταφείο, πια, έχει ενθυμήματα (κατά άλλους τάφους), όχι από λευκό μάρμαρο, αλλά από Τιτάνιο.
Θα σας μιλώ, για να σεβαστώ και τον χώρο, για λίγο, ψιθυριστά! Σχεδόν τα χείλια μου θα ακουμπούν στο αυτί σας, και αν η άκρη της γλώσσα μου, σας γευθεί φιλήδονα, ΣΥΧΩΡΕΣΤΕ με.
...Έρχονται ιερείς…
Φυσικά, γνωρίζετε ότι επικρατούσα, πια, θρησκεία είναι οι, βερμπαλιστές.
Όπως όλοι θυμάστε, από τους κάθε λογής προφήτες, γλιτώσαμε, το 2020. Της πουτάνας έγινε τότε λένε. Ξέρετε, μιλώ για αυτό το χαριτωμένο στιγμιότυπο της ιστορίας. Τότε που εκείνος ο παπάς ή πάπας, ή something, φταρνίστηκε.
Έγειρε, το λοιπόν, από το θρόνο του προς το secretary desk, να βγάλει… ένα χαρτομάντιλο να σκουπίσει τη μύτη του.
Τότε είδαμε όλοι τον πάπυρο τον αρχαίο που του έπεσε, νομίζω από το spa saur. Σχεδόν παγκόσμιο κείνο το χαμόγελο ήταν. Τότε, λένε, μάθαμε ως γένος, ότι οι θεοί βαλσαμωμένοι πάντα ήταν. Και καλός και κακός συνάμα πάντα, όπως το σφυρί το μέταλλο, σπαθί της κάθε εξουσίας, στο αμόνι πάνω κάνει. Σημαντική στιγμή για την ανθρωπότητα.
Εγώ τα ξέρω αυτά από τα βιβλία της ιστορίας βέβαια.
(έτσι κι αλλιώς στο παρελθόν με είχα φτιάξει)
Ο δικός μου, όμως, γέροντας, τούτα, που εγώ σας λέω, τα χε ζήσει. Πότε όμως δεν μου τα αφηγήθηκε. Τα είχε αφήσει απλώς να αιωρούνται… σχεδόν, όπως στη γνωστή αρχαία τραγωδία, ξέρετε, αυτή που, από τους λόγιους, ποτέ δεν έγινε αποδεκτή...

Μούγκα το λοιπόν, ο κολόγερος, ολόγερος και θεριεμένος!

Για έναν άνεμο μόνο μιλούσε. Τον άνεμο που συνεπαίρνει και τη ζωή και το μυαλό! Εγώ, τίποτα δεν άκουγα! Την ανάσα του, ροδανθούς άρωμα και μπόχας ίχνος συνάμα, άνεμό μου τον ήθελα!
Μου είπε βέβαια και κάτι με ψιθυριστή φωνή που στα αφτιά μου ιαχή εφάνει:

- Αγόρι μου, εσύ, είσαι… μεγάλη πουτάνα! (?)