Αίμα, παραδόξως, πορφυρό και αναστεναγμός, …κοντά δυο λίτρα, στο στρώμα που έρωτα έκαμα, μελάνι μου έκαμα. Και μια κόρη αντάμα βρύση να λέει ότι είναι η πληγή! Σε μούσκιο, σε χολή και σε μαράζι, ο Παρθενώνας μου λάσπη έγινε! Ένα νταμάρι μια ζωή, όνειρα να βγάζει, και διπλανό νταμάρι εκείνο που τσιμέντο μόνο φτιάχνει. Χορευτής, άχαρος, μα τιμημένος, με δάκρυα για γαρύφαλλα στα πόδια μου πεταμένα να προσπαθώ. Συνάντησα και τον λύκο του παραμυθιού. Gay ήταν, και δειλός, περισσότερο. Το χάραμα, χαρακιά, στην πέτρα της πατρίδας που ποτέ δεν είχα, είδα. Μια ντουντούκα παλιακιά, από ερειπωμένο σπίτι, βρήκα. Μικρόφωνο ασύρματο εγώ την είδα. Την εθνική όμως δεν την διάβηκα ποτές. Ούτε και του Άρεως το Πεδίο. Στο κάτω-κάτω, ο ακατονόμαστος, του πολέμου θεός, δεν μου άρεσε σαν άντρας, και τους συνδικαλιστές του καπιταλισμού τους σιχαίνομαι. Το χειρότερο, ο πατερούλης μου φρόντισε πριν από κοντά μου φύγει, το 9 mm μου, να το πετάξει για τον θάνατο και τον πόλεμο, μην τους σκοτώσω. Για τους συνδικαλιστές και του έρωτα και του εργάτη, χέστηκε. Και εγώ!
Ακούει κανείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου