...σίγουρα δεν είναι καλό... να αμαρτάνεις

Αμαρτία μεγάλη έχω κάνει, δεν φοβήθηκα παρά μόνο τον εαυτό μου. Και έναν εφιάλτη παιδικό όμως, μια νταλίκα που πήγε να με σκοτώσει, και το κρύο, όταν έφηβος, χειμώνα, με μηχανή από τον Διόνυσο στην Ομόνοια γυρνούσα. Λάθη έχω κάμει πιότερα όμως. Ένοχος, την καταδίκη, κατάρα σε μένα είναι κάθε μέρα, νέα καταδίκη να ‘ναι. Πώς να περπατήσεις όταν στο ειδώλιο κάθε μέρα πρέπει να καθίσεις. Πώς ότι αγαπάς να το υπερασπίσεις, όταν κάθε μέρα απολογείσαι. Κάτι νύχτες μου μείνανε μόνο και σκουτιά ονείρων σκονισμένα. Ευτυχισμένος είμαι όμως γιατί με αγαπούν και μου φωνάζουν. 40 χρόνια πέρασαν σχεδόν, να καταλάβω ότι η αγάπη φωνή οργισμένη είναι. Στη δύση την δική μου τώρα, την ανατολή φοβάμαι.