η μπανάνα πάντα ήταν καλή τροφή...

Παλαμάκια, παλαμάκια στου γιαλού τα βοτσαλάκια όπως έλεγα...

ή, …Ακου ρε μαλάκα φίλε μου, Νεκτάριε, πως μια ιστορία γίνεται Ιστορία….


...Το λοιπόν εγώ με τον ροφό καμιά σχέση, ούτε και με δελφίνι ποτές μου είχα...


Έτσι και οι ταξιδιωτικοί μου προορισμοί προσπαθώ να είναι ασφαλείς...
....ξέρετε, τα απαραίτητα μόνο, και μια εγγύηση ασφαλούς απόπλου και πλεύσης πρωταγωνίστρια πάντα, …ναυαγοσώστης στην παραλία βέβαια (φυσικά όχι από αυτούς τους fake, απ’ τους άλλους τους original μόνο), ασθενοφόρο παραδίπλα και Κέντρο Υγείας maximum στο χιλιόμετρο… τα ελάχιστα δηλαδή! Άσε που για όσους ξέρουν, δηλώνω ότι, υπάρχουν και σφήγκες, και μάλιστα, πολύ ξεδιάντροπες και επιθετικές!

...Απαραίτητη βέβαια επίσης η οργανωμένη πλαζ, με την ομπρελίτσα της, την ξαπλώστρα την σχετική, και στο βάθος το ανάλογο WC, και φυσικά πρώτο τραπέζι στην μπάρα reserve.

Το ταξίδι έπρεπε να είναι μόνο ταχύ και σύντομο....
....και ο σκοπός συγκεκριμένος.

Έτσι το λοιπόν μια μέρα του Αύγουστου... και αφού σιγουριά είχα ότι τον θερμοσίφωνα τον ανοίξανε εγκαίρως, και το νερό, της θάλασσας, 38,256 βαθμούς θα είχε όταν φτάναμε (το έχω καρατσεκάρει τόση πρέπει να είναι η θερμοκρασία της)…
…έκαμα το ατόπημα και πήγα στο "ΚΑΡΑΒΙ" (καράβι είναι μια γνωστή οργανωμένη παραλία κάπου προς τον βορρά ή κάπου όπου, της Αθήνας το πιθανότερο, και όχι κανένας σκυλοπνίχτης)
Μια χαρά ήταν το μαγαζί τελικά!
Πλάτσα-πλούτσα κάνανε όλοι, εγώ μια χαρά στην ξαπλώστρα μου ναυάγησα, progressive μουσική έπαιζε ή μπάρα, και η τεκίλα μου είχε τα σωστά παγάκια...

Η παρέα η καλύτερη, τα φιλαράκια μου παρόντα όλα , η συντρόφισσα η ιδιοκτήτρια της εταιρείας που τότε δούλευα, ο γκόμενος της, ο μικρότερος μου κατά 5 χρόνια, που τον άφησα να την πιάσει γκόμενα, τα δυο παιδιά της, ο Πέτρος και ο Θανάσης…και η καλή μας διάθεση οδηγός και φυλακτό συνάμα.!

Άλλωστε επιμένω, η γη είναι στρογγυλή…

…όλοι όμως ήταν άνθρωποι, που ίσως για λόγους διαστροφής, αγαπούσα....
Ο ένας γιος της, ήταν τότε, 15 χρονών, ο άλλος 19, και αυτή την έλεγαν Εύα...
Και τα δυο μαζί μικρά, την ηλικία μου φτιάχνανε, και επί δυο αυτό, το βάρος μου!

Γιάννη ηλικία και βάρος = (ηλικία μικρού γιου + ηλικία μεγάλου γιου) Χ 2

Το σίγουρο ήταν ότι τότε ήμασταν μια καλή παρέα, και η τεκίλα μου ήταν βέβαιο ότι είχε πια τελειώσει...

…Δεν έπινα μόνο εγώ, και οι άλλοι ίδια φάρα ήταν...

Πήγα το λοιπόν και το κανόνισα το θέμα….

«Φέρε ένα μπουκάλι τεκίλα κίτρινη (παλαιωμένη δεν είχαν), ένα τοστ και δύο milkshakes, εκτός από το τοστ, την τεκίλα , στην σαμπανιέρα με μπόλικο πάγο, και τα milkshakes καλά χτυπημένα» Έτσι και έγινε…
Αυτά είπα μόνο!
Η θάλασσα δεν ήταν κακή. Μόνο εγώ λίγο αλμυρή την έβρισκα, κάθε φορά λίγο πριν από τον πνιγμό μου!
Αποφάσισα το λοιπόν τελικά να παραμείνω στην ξαπλώστρα μου και στην τεκίλα με αλάτι!

...Έλα όμως που τα κάθε λογής τζόβενα θέλανε παιχνίδι!!!!

Αναρωτιόμουν, το λοιπόν, πως ίσως, μια μεγάλη απόφαση έπρεπε να πάρω.
....το κάνα τελικά το απέλπιδο!
Ξεκίνησα, και με χάρη, επικαλέστηκα κάθε τι που γνώριζα, και τον Πλάτωνα, και τον Χριστό, …θυμήθηκα και τον Αλλάχ που κάποιος φίλος μου μουσουλμάνος μου είχε μιλήσει, θυμήθηκα ακόμα και ότι έμαθα στο Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, ακόμα και ότι στα 15 μου, ότι δούλευα, σε μια φάμπρικα στην Νέα Ιωνία, και δούλευα μάλιστα, ως το ανερχόμενο τσιράκι του αφεντικού, όπως και τον εργάτη θυμήθηκα, που μου μάθε πως….
...την πρώτη ωρολογιακή μου βόμβα να φτιάξω!

Σηκώθηκα! Ναι όσο και αν ακούγεται απίστευτο, σηκώθηκα από την ξαπλώστρα την τιμημένη…

Έριξα ένα βλέμμα στην κοιλιά μου και είπα…

…Του πούστη ρε γαμώτο, θα επιπλεύσω...

Έτσι ξεκίνησε εκείνη η αποφράδα ήμερα... η συνέχεια, Παναγιά και κόλαση και κανά δυο άγιοι μαζί και ένα ξωτικό που είχε αρχίσει ήδη να γελά σαρδόνια ήταν!

Τελικά κατάφερα και στάθηκα ορθός.... απλά μόνο που με παραξένευε πως το σώμα μου συντονισμένο ήταν με την θάλασσα. Και τα δύο μας κάναμε πλάτσα πλούτσα....
Κοίταξα γύρω μου, άνεμο επικίνδυνο δεν είχε, κοίταξα και την ομήγυρη. Κατάλαβα ότι ήταν έτοιμοι για το χειρότερο...
Κανείς μας όμως δεν κατάλαβε τον κίνδυνο που διατρέχαμε όλοι μας!
....εκείνη την στιγμή πάγωσαν τα βλέμματα όλων. Αιφνίδια κάτι υποψιάστηκαν! Και τότε ο άνεμος κόπασε. Ήταν τόσο μεγάλη η σιωπή που ένας κάβουρας της άμμου σεργιανούσε να καταλάβει ότι πάντα ανάποδα περπατάει!
...Νομίζω έγινε και ο ουρανός γκρι, και η θάλασσα μαύρη.
Με έπιασε ένας γαμημένος βήχας τότε, που η μισή, ίσως και όλη, η παραλία, μου έφερνε νερό... Δεν θυμάμαι μόνο αν ήταν τα κύματα ή άνθρωποι!
Είπα ευθαρσώς τότε σε όλους με βροντερή φωνή…

…Σιγά μην τα ποτήρια τούτα όλα πιω μόνο… …και μόνος

Κεραυνός στον ορίζοντα η κραυγή μου, και εγώ συνέχισα το καλό να συντελέσω.

Τον κοίταξα από την κορφή μέχρι τα νύχια. Σίγουρα δεν είχε κάνει πεντικιούρ!
Εμένα ως γνωστό με λένε Γιάννη, αυτόν όμως Ηρακλή τον έλεγαν …και ένα και τίποτα ήταν ..
Η διαφορά μας ήταν ότι εγώ κατέφερα, έστω και με κόπο, να σηκωθώ από την ξαπλώστρα μου… αυτός ήταν όρθιος και τα μεροκάματό του ήθελε να βγάλει!

Έπρεπε όμως να συνεχίσω, το χρεώσταγα άλλωστε αυτό, σε όλους.
Κάθε ιστορία θέλει, έτσι κι αλλιώς, το άρωμά της!
Και για να μάθετε όλη την αλήθεια οι δικές μου πυτζάμες τον Ντόλαντ έχουν στάμπα (φανταστείτε όταν παραγγέλνω κάτι, και έρχεται τo deliver boy, να βγαίνω νεγκλιζέ!!! Θα τους κάνω όλους δογματικούς καλόγερους. Σε καμία περίπτωση!!!)!

Για αυτό, και την ψυχή μου την έκαμα κουράγιο...

Εδώ τώρα πρέπει να πω το τι συνέβαινε και παραδίπλα από την ιστορία! Η Εύα ζωντοχήρα ήταν, αγαπημένη μου φίλη μέχρι πέρυσι, 46 χρονών νομίζω τότε, ζωντοχήρα μεγαλοδημοσιογράφου, τα παιδιά τους καλά παιδιά, και ο νονός του ένα γιου ο Αντρέας νομίζω, του άλλου, άλλος μεγαλοδημοσιογράφος. Και οι τρεις μάπα καρπούζι!
Το κολλητάρι μου χρονών 32 και 115 κιλά, (το αντίπαλο δέος, άλλοι απλώς Νεκτάριο τον λένε), …ακόμα και για τους δυο τρέχω στα δικαστήρια....
(εκατομμύρια ήθελα και εγώ να βγάλω, το αμάθητο!)
Καμιά σημασία δεν έχουν τα παραπάνω, γιατί εκτός κειμένου τους αγαπώ, ακόμα και αν κάνουν λάθη ή και με πληγώνουν.
Το ζητούμενο δεν ήταν όμως αυτό.
Αλλά η ιστορία.
Το λοιπόν στην ρημάδα παραλία, είχαν και δραστηριότητες γαμώτο....
Δηλαδή και βόλεϊ...καμία τύχη! Τένις? Δεν το συζητάω καθόλου. Μόνο το γκολφ μου αρέσει άλλωστε - κάνεις καλές γνωριμίες - και να ξέρω ότι έχουν γιομίσει τις μπαταρίες από το αυτοκινητάκι σίγουρα!
Όλοι με έβλεπαν σαν τον δεινόσαυρο από το διπλανό μύθο που κάτι έπρεπε να κάνει…
…το έκανα το ατόπημα το λοιπόν…

-- ΜΠΑΝΑΝΑ --

Ξέρετε τι εστί η ΜΠΑΝΑΝΑ, και μάλιστα η μεγάλη και με 6 μποφόρ?

Εγώ δεν ήξερα! Ούτε και ρώτησα!

Ζήτησα να μιλήσω με τον καπετάνιο από τον Ηρακλή που μας πήρε τα άμοιρα ευρώ (ούτε ο Τιτανικός να ήταν για μένα)
Ήρθε ένας τύπος που μάλλον μιλούσε την Ελληνική, σίγουρα όμως δεν ψώνιζε όπου εγώ ψώνιζα συνήθως....
Αυτό δεν με ανησύχησε μπορώ να σας πω καθόλου…

Όταν του ζήτησα το manual και μου είπε ότι δεν είναι απαραίτητο, κανένα μανουάλι.... τότε ρίγησα.....

΄Όπως καταλαβαίνετε έχω περάσει δύσκολες στιγμές στην ζωή μου!
Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο άλλωστε, παράγγειλα για όλους σφηνάκια "το σπέρμα του μπάρμαν" και δύο milkshake.

Κάποιος κάτι έπρεπε να κάνει τελικά!

Καλά μου έλεγε ο Θανάσης, αυτό το κίτρινο ναυάγιο που έβλεπα στον ορίζοντα, ήταν η ΜΠΑΝΑΝΑ!

Φώναξα τον φίλο μου τον Νεκτάριο (μεγάλη η χάρη του, η κοιλιά του μεγαλύτερη από την δική μου όμως σίγουρα), φώναξα και την Εύα (αχ αυτές οι γυναίκες)… απαρτία είχαμε. Κοτζάμ ΔΣ παρών ήμασταν. Χρέη γραμματέα ο Πέτρος με συνοπτικές διαδικασίες…
φώναξα και τον μάνατζερ του "Καραβιού", και ζυγαριά του απαίτησα να φέρει να ζυγιστούμε, μην τάχα είμαστε υπέρβαροι…
Αυτό ξεπεράστηκε πάντως. Στα όρια της υδροδυναμικής ήμασταν όλοι μαζί ευτυχώς... ...που να το φανταστώ ο άμοιρος το υποδέλειπο?

....Έχετε δει μανιάτισσες μοιρολογίστρες? Από το χωριό της μικρής μου μάνας την Ωλένη Ηλείας έχετε ακούσει μοιρολόγι?
Τώρα θα το ακούσετε.

Οιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι μανούλα μου Αιιιιιιιιιιιιι καημένε κόσμο, Οχχχχχχχχχχ και το γραμμένο πρώτα Αι Γεράσιμε μου το πες, ΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ …Τι τον κήπο αγκάθια μου τα ‘καμες?
Εγώ μετά τα είπα όμως!

Αφού λοιπόν την επιστημονική μας γνώση περί πλευστότητας την εξαντλήσαμε πλήρως, είπαμε και που θα κάτσει ο καθείς (συμπληρωματικά σας ενημερώνω ότι κανείς δεν είχε ξανακάνει το ατόπημα να πάει tour με μπανάνα) και αγέρωχα αφού ζωστήκαμε όλοι τα σωσίβια (οι περισσότεροι το XXL παρακαλώ)...
...ζητήσαμε τις τελευταίες οδηγίες από τον "tour operator". Καλός άνθρωπος ήταν και σαφείς νομίζω!
«Κρατιόμαστε καταρχήν στην μπανάνα, είπε, και όταν το σκάφος στρίψει για παράδειγμα δεξιά, γέρνουμε και εμείς δεξιά.
Απλό και σαφές ήταν.
Ανεβήκαμε και οι εφτά οι ευλογημένοι! Ποιος, πως τάχα, να κάνει πίσω, ποιος να συνετίσει ποιον. Τουλάχιστον δεν είχε βγει απαγορευτικό για απόπλου. Μια χαρά ξεκίνησε πάντως η περιπέτεια. Τουλάχιστον όσο το ταχύπλοο πήγαινε ευθεία... Και να που ο ακατονόμαστος ο skipper, στρίβει δεξιά.... …εμείς πάντως όλοι μαζί σαν μια γροθιά γείραμε αριστερά.. Δυο μίλια τουλάχιστον από την ακτή...
Που να σας τα λέω που και να το βλέπατε το έργο!
Έχετε δει φάλαινες να βγαίνουν στην ακτή και μάλιστα να είναι η πλατεία στο κολωνάκι? Χειρότερα!
Εμένα δε… …με πήρε το κύμα και με έφερε κάτω από την μπανάνα, όλοι επικαλέστηκαν κάθε άγιο κάθε θρησκείας, γιατί όλοι ήξεραν ότι είμαι ικανός να πνιγώ και σε μια ντουζιέρα!
Ευτυχώς φορούσαμε όλοι σωσίβια.
Αυτό όμως που καταγράφηκε ως πιο σημαντικό εν τέλει, είναι ότι όλοι είχαμε καλή πλευστότητα....

--- ΟΛΟΙ ---

Όμως να ξέρεται εκεί αρχίζει η περιπέτεια!!!!!! Θεοί!!! Αυτό το μαύρο δεν θα το ξεχάσω ποτέ όμως! Και το χειρότερο, όσο πιο ξανοίγεσαι, παναγίτσα μου σκοτάδι είναι.
Εγώ ποτέ δεν μου κατάλαβα μέχρι εκείνη την αποφράδα μέρα ότι η θάλασσα δεν είναι μπλε, κατάμαυρη είναι μόνο, ούτε και από την δημόσια τηλεόραση είχα πληροφορηθεί κάτι σχετικό!.

Ότι και να νομίζεις, και ότι και να γράφουν τα βιβλία, όσο πιο βαθιά «κολυμπάς» τόσο πιο μαύρη είναι η «θάλασσα»!

Έλα όμως που το κατάφεραν και με σώσανε!
Αλλά προφανώς, δεν γνωρίζετε ότι ένας θαλάσσιος ελέφαντας, πόσο δύσκολό είναι να ανεβεί ένα βουνό, ή ένας ινδικός ελέφαντας να ανέβει σε μια μπανάνα!
…και καλά εγώ ανέβηκα κάποτε, κάπως!
...η Εύα είχε φρικάρει τόσο που ήθελε να μείνει στην μέση της μεσογείου και να στείλουμε ελικόπτερο να την διασώσει... της φώναζά εγώ... έλα καλή μου, έχω διασωθεί προσωπικά... τη και αν τα γομάρια, τα παιδιά της, να της λένε έλα μαμά πάνω στην μπανάνα, και να με τσιμπάει κάποιος, τι και αν ο καλός της και να έπεσε στην θάλασσα και τσουνάμι έφτιαξε...ανένδοτη!
Ο "Skipper" στον καλό τον κόσμο του παγωτού ήταν, και περίμενε να έρθουν να τον διασώσουν από το δράμα μας…
...και όμως έφτασε τελικά, η κρίσιμη στιγμή!
Κάτι έπρεπε να κάνω και γρήγορα! Φώναξα σκασμός (μόνο ο Θανάσης φώναξε πιότερο και ο Πέτρος μπινελίκια έριχνε).
Το βλέμμα μου μόνο στην Εύα το είχα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Έπρεπε να επικαλεστώ το μέγιστο. Έτσι κι αλλιώς ήδη η παραλία όλη μαζί μας γελούσε και τα παγάκια στην σαμπανιέρα κινδύνευαν να κάνουν την τεκίλα σούπα…
…κάποιοι είπαν ότι κεραυνός εν αιθρία ήταν. Εγώ γνωρίζω ότι ήταν η φωνή μου. Γύρισα στον Νεκτάριο (τον γκόμενο της, φίλο μου, και τώρα άντρα της) και κοφτά του είπα:

Νεκτάριε άσε τις μαλακίες και κολύμπα!

Κατάλαβε ότι δεν είχε καμιά άλλη επιλογή επιτέλους. Μόνο που κολύμπησε 4 εκατοστάρια πεταλούδα και ακόμα τον ρωτάω γιατί, γύρω-γύρω σαν λευκός καρχαρίας!
Η θέση μου όπως καταλαβαίνετε ήταν ήδη πολύ δυσχερής. Χειρότερο ήταν ότι τώρα πια ο Πέτρος είχε μπει στην κεφαλή της μπανάνας… …κατά λάθος ίσως!
--- Τα λεπτά όμως περνούσαν βασανιστικά. Όπου και να κοιτούσα έβλεπα γαλάζιο και ήταν ουρανός, μαύρο και ήταν θάλασσα. Θύμωσα και έβγαλα μια κραυγή:

ΕΥΑ ΘΑ ΠΕΣΩ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΑΧΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!...

Πάγωσαν όλοι.... ήξεραν ότι ήμουν ικανός να το κάνω…
Το χειρότερο όλο ήταν ότι ή Εύα δεν πτοήθηκε καθόλου. Δηλαδή εγώ έπρεπε τώρα και να βραχώ ο παρολίγον πνιγμένος και πάλι, κανείς στην παρούσα συνθήκη δεν εκλάμβανε ότι εγώ το ζήτησα το manual, θα έπρεπε όμως να βοηθήσω την Εύα να ανέβεις στο σκάφος, διάλεξα απλώς να την παροτρύνω! Έβγαλα φωνή πιο βροντερή ακόμα, και είπα, »κάτσε κι, και κάνε αν θες απολέπιση προσπαθώντας να ανέβεις στο σκάφος, εγώ, το πολύ-πολύ να αφήσω ως απόβαρο τον Νεκτάριο…
»Τα "παιδιά", σου υπόσχομαι, θα τα βάλω να κοιμηθούν στις τρεις, και την τεκίλα θα την πιο μόνος μου!
Ποτέ μου δεν θα ξανανεβώ σε μπανάνα! Κατέφτασε όμως η ψυχραιμία και 4 ναυαγοσώστες!
Δεν ήταν για μας τελικά, κάτι γκόμενες είδαν στο βάθος και αριστερά και απλά μας προσπέρασαν!
Με κόπο και βάσανο, μάλιστα δεν θυμάμαι ακριβώς, με κάποιο τρόπο πάντως, ανέβηκε και η Εύα, και ο Νεκτάριος στο ταχύπλοο. Ο Πέτρος μάλιστα, έκανε και τις απαραίτητες διαπραγματεύσεις με τον skipper! Ξέρετε τώρα, θα στρίψεις παντελώς αργά του είπε, και μόνο ευθεία θα τραβήξεις! Άλλωστε το κατάλαβες νομίζω, συνέχισε, εμείς είμαστε ευθείς! Κάτι που δεν το έπιασα ακριβώς εκείνη την στιγμή ήταν το πώς βρέθηκε ο Θανάσης οδηγός και καραβοκύρης. Μάλλον, έτσι έπρεπε να γίνει γιατί ήταν ικανός άντρας! Και να που την ευθεία την χαράζουμε και τραβάμε για την ακτή! Εγώ πίστευα ότι την Ινδία ξεκινήσαμε να βρούμε, αλλά το έκανα γαργάρα, και δεν είπα λέξη σε κανέναν. Έλα όμως, που ο skipper το γκάζι πάτησε, και ας ήταν και ευθεία η διαδρομή! Το τι μπινελίκια άκουσε από τον Πέτρο, ακόμα και μέχρι σήμερα ο Διάβολος ο ίδιος από ντροπή και όνειδος, ακόμα γράφει στον μαυροπίνακα την τιμωρία του. Πάντως τελικά φτάσαμε στην ακτή. Νομίζω η Ινδία ήταν. Νομίζω μάλιστα, οι ιθαγενείς μας χειροκροτούσαν. Μετά πάντως από σκέψη ώριμη, καταλήξαμε σε κοινή θέση! Θα πίνουμε μόνο τσάι και τον Νεκτάριο δεν θα τον ξαναφήσουμε οδηγό. Μια μειοψηφία μόνο είχαμε!

* Κάθε σχέση με πραγματικά πρόσωπα και τόπους είναι απολύτως εσκεμμένη

* Ευχαριστώ την Κυριακή για την γόνιμη συμμετοχή της