Πως τον πόνο να τον κάνεις λέξεις;
Πως το χάδι και την αγάπη να την μετρήσεις;
Και το δάκρυ σαν ποτάμι γίνεται πως να το φράξεις;
Του σύννεφου την άκρη θέλω να πιάσω και της μοναξιάς την άκρη ακόμα.
Μαλαματένιο όνειρο να κάνω να το χαρίσω σε αυτό, που ανίκανος στάθηκα να πείσω, ήθελα μόνο!
Πληγή μόνο και σε με και στους άλλους έκαμα στο τέλος, και πέτρα μαύρη κέντησα με μαύρο νήμα.
Όσο και να κοιτώ με αγάπη, πάντα τυφλός είμαι και ένοχος
Τη κι αν το μισό μου το δώρισα, τι και αν το άλλο μισό το ξόδευα, πάλε το ίδιο νεκρός θα με όπως και αν έκλεβα του κόσμου την ανάσα
Και τον θάνατο σαν δε φοβήθηκα, ζωή δεν το έκανα!
Πόσο τρυφερά να κρατήσεις κάτι που αγαπάς για να το νοιώσει;
Πώς να πείσω τον άπιστο, και πως το άδικο, να συνωμοτήσω δίκαιο να γίνει,
ανάπηρη ψυχή έχω και θάρρος λίγο!
Ένα χαμόγελο σκοτεινό, το σκοτάδι και ένα γέλιο καθαρό μόνο,
ο πύργος μου είναι, και ας στα χαλάσματά του οι άλλοι κατουράνε,
τούτα μου μείνανε μόνο, μέχρι ανάθεμα και αυτά να γίνουν.
Ότι κοιτώ το λατρεύω…
Ψεύτης λένε και πουτάνα συνάμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου