Οι καρποί..

Για ένα φιλαράκι να μιλήσω…
της πασχαλιάς χλωμό φύλλο!
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί
των νεκρών τα κυπαρίσσια φίλοι είναι…
τούτο όμως το όμορφο ήταν βελανιδιά
με καρπούς από αγκάθια φυλαγμένους…
Την άλλη μέρα καστανιά όμως έγινε…
πάλι με αγκάθια τους καρπούς φυλαγμένους
το κόκκινο των φύλλων της όμως,
στου ήλιου το δειλινό, ρουμπίνια χρυσόδετα,
και ο καρπός της μέλι μόνο...
Στάθηκα εμπρός της
Ήταν ψηλή…. Θεόρατη…
Φορούσε τα καλά της και εγώ παιδί γυμνό
τις ρίζες της έκαμα μαξιλάρι
Γύρω-γύρω όμως όλο βάτα και σκίνα
και αγκάθια αιχμηρά, καρπό κανένα όμως…
Ποτέ μου δεν κατάλαβα ότι με ζύγωνε το κακό.
Ούτε ότι εγώ ήμουν αυτό!
Τούτο όμως το δέντρο που την σκιά του μου χάριζε
είχε ρίζες βαθιές και άγριες
-σε βουνίσιο τάγμα γνωστό στην οικουμένη, νομίζω ανήκαν-
πολεμιστές αφανείς μα ξακουστοί
του δίκιου της αγάπης υπερασπιστές
μάχη δώσανε μεγάλη
τίποτα να μην με ακουμπήσει
Βαθιά μέσα στην γη των συναισθημάτων αυτή η μάχη συνετελέστει..
μα κάθε μαχαιριά χυμούς ανάβλυζε μόνο…
αχ καρδούλα μου… ορό ζωής τους έκαμα
διαλυμένους σε δάκρυα
πέτρες ασήκωτες που ήταν!
Φλέβα καθαρή δεν βρήκα μόνο…
στο δικό μου το κορμί να τους γευθώ!
Ένα ρημάδι μυαλό είχα μόνο
που την ματιά μου την κράτησε καθαρή!
Και μια καρδιά γεμάτη αγάπη μεγάλη!
Τότε έγινα φονιάς!
Τότε έγινα και βάτο και σκίνο
που το έπνιξε το δέντρο το πλουμιστό!
Την καρδιά μου όμως και ένα ρημάδι μυαλό
πρόλαβα τάχα, λίπασμα του να το κάνω?
Ότι περίσσευμα βρεθεί από την προδοσία μου,
σε χωματερή αθλία να γίνει η ταφή!