Αδημοσίευτο παράπονο...

Πως κούπα και ρήγας να ήμουν....
πως την φωτιά την άδοξη σε μιας στιγμής τσιγάρο να την σβήσω...
Πως να βρω τον τρόπο τον ρυθμό των ματιών να μπορώ να βλέπω...
μια ανάσα να την αγκαλιάσω
και ένα φιλί στην γωνιά την καλυμμένη να αποθέσω...
Πως τον καπνό χρώματα να κάνω
και τους τοίχους αγκαλιά σε ένα όνειρο
Το καθρέφτισμά σας να μπορέσω να μετρώ
και το μικρό το δάχτυλο το αμήχανο να το κάμω μηχανή
Ένα σύννεφο που φεύγει, και ας είναι καπνός,
χρώμα να φτιάχνει μόνο και ας είναι απωλεστικό
ένα δυο τρία και να χωρώ και να χορεύω
ένα χαμόγελο αρκεί και μια τζούρα βαθιά...
με την προσμονή για χάδι
Τα ματόκλαδα και αν δεν μπορείς να τα κάνεις δάσος ομορφιάς
μαλάκας πάντα θα είσαι!
....σιγή πιο σιγή και από την σιωπή...
ανθρώπων και μορφών που να μιλάνε δεν μπορούν...
ένα γαρίφαλο συντροφιά,
μια ανεμώνα και μια γαρδένια παρέα
το χρώμα και το άρωμα να το σκορπούν χωρίς να φοβούνται....
Ας είχα την τιμή εγώ να ήμουν τα πρώτα γκάβαλα λίπασμά τους!