Τα άνθη του κακού...

Μια ζωή και μια νότα…
μια σκηνή, ένας εργάτης, μια αξίνα, και ένας εργοδηγός...
έτσι περιγράφουν οι κομουνιστές την ζωή...
Εγώ όνειρο πάντα είχα το όνειρο,
και την ελπίδα ότι τρομοκράτης θα γινόμουν...
Έγινα όμως λάσπη και εμετός
από ανθρώπους όμορφους καμωμένους...
αλλά και ανακούφιση όταν με ξέρναγαν
και γλίτωναν από την βρωμιά μου...
Μεγάλη χαρά για μένα...
χρυσό έκανα τα φλέματά μου
και διαμάντια τα δάκρυά μου...
Την λάσπη και τον εμετό όμως δεν τον νίκησα...
κουφάρι με άφησα να θυμίζω την ανάσα τους
και δυο φιλιά σε κωλόχαρτο αποτυπωμένα
όταν τα χείλη μου έβαψα με χρώμα
κόκκινο από αίμα καμωμένο....
Να με αρνιούνται ναι,
ένα αχ όμως πιο πορφυρό,
από το πιο καθάριο κόκκινο το έκανα μαγκιά
και στην άκρη των ματιών μου σημείο
Προσπάθησα να φτιάξω και γαλάζιο και λευκό
και χαρούμενα χρώματα μόνο....
Γκρίζα γινόντουσαν όλα....
να ξέρεις όμως την τέχνη των χρωμάτων την ήξερα καλά....
τον λόγο όμως όχι...
έτσι γεννιέται όμως και το λευκό και το μαύρο!