Φεγγαροπερπατήματα...

Φθινόπωρο...
δυο οργιές ζωή, δυο και ο δρόμος...
Οκτώβρης μα όχι καίσαρας ο χρόνος, και άνεμος φωτιά
μια πόλη σαν χωριό και άνθρωποι μεγάλοι, μα σαν παιδιά
και ένα δέντρο -μέχρι τον ουρανό- να τα φυλά ο χαμένος
για να παίξουμε όλοι το κρυφτό...
ένα φεγγάρι γιομάτο να κλείνει το μάτι, και μια γερόντισσα στο μπαλκόνι ξεχασμένη να χασμουριέται...
την λαίλαπα της φωτιάς την είδα πρωταγωνίστρια
μα ούτε και τότε δεν την φοβήθηκα,
η λαίλαπα της γερόντισσας νομίζω με τρόμαξε…
…κοίταξα γύρω μου και ηρέμησα...
όλα τα φύλλα από τις λεύκες πεσμένα κάτω ήταν
και ο δρόμος άδειος…
ένα δέντρο μόνο δίψαγε το έρμο, εκεί και βρέθηκα...
τα δάκρυα μου πηγή ζωής του τα ‘κανα
και έστρεψα το βλέμμα αλλού...
τότε είδα τον ουρανό, τότε και άπλωσα το χέρι μου σε αυτόν...
1,72 πως να τον φτάσω?
είδα όμως και την γη.... την πατούσα κιόλας,
τότε κατάλαβα ότι "λίπασμά" της πρέπει να γίνω....
Τόσα χρόνια αυτή με άντεξε....
ο ουρανός μόνο με αρνήθηκε!
Μετά ήρθε ο χειμώνας…
και πάγωσε τα πάντα με την υπόσχεση όμως της άνοιξης