Ανθολόγιο ΄84 - ΄86

Το παιδί και ο Πύργος

Όταν μια νύχτα φτάνει στο τέλος της η μυρουδιά μου,
θα ανέβω σε πύργο ψηλό να δώσω μια βουτιά
Να αγκαλιάσω το γκρίζο πέτρωμα
που εκεί κάτω χάσκει στην μοναξιά του
Τρέμοντας το αίμα και την κραυγή,
ξέροντας πως για με, οστεοφυλάκιο δεν υπάρχει
Θα ανέβω στον πύργο τον σκοτεινό
με ένα χαμόγελο ζωής,
την παράφορη πίεση αφήνοντας στο κορμί μου
άχρωμης κηλίδας ανάμνηση
σκέψεων παρδαλών που σε γκρεμό σε οδηγεί μόνο
Αχ, πόσο αγαπώ τις νότες τις ιερές…
…που ανάγλυφα τις θωρώ νομίζω,
μελωδία ποτέ δεν γινήκανε όμως
Θυμάμαι τα χρώματα και γελώ
καθώς κύμα μανιασμένο, με ορμή και θράσος,
φιλήδονα έσυρε τον πύργο μου να γλείψει
…κάνω ένα νεύμα το φεγγάρι να αποχωριστώ
και η ματιά μου θάλασσα βλέπει και έναν βράχο μαύρο
Πληγιασμένο παιδί στην κορφή του ξαποσταίνει
ρόδο ήθελε να ‘ταν, μα αγκάθι μόνο γίνηκε και πενθεί,
μπρούτζινο ομοίωμα της φωτιάς του
Η θάλασσα κοκκίνισε και έσυρε να με συναντήσει
Δεν μπορώ να κουνηθώ,
κάποιος τα πόδια μου τα είχε καρφώσει
μπορεί ακροκέραμο στου πύργου την σκεπή ήδη να είχα γίνει
Είναι νύχτα μα ο ήλιος βγαίνει με την νυχτικιά
και χαμογελά σαρδόνια την ήτα του να κρύψει.

Πολύτροπα αναμασήματα ιδεών.

Καφέ «Το ονειρικό»

Μάιος 1985