Μια φυσαρμόνικα παιδική
τούτο τον σκοπό τραγουδά
και είναι τραγούδι χαράς ζωγραφισμένης.
Ένας ουρανός για σκέπη,
λάβρα γίνεται και αστραπηβόλος
και το φως το πορφυρό
στεφάνι να σε στεφανώνει.
Όλος ο κόσμος πια μικραίνει,
και μοιάζει με γειτονιά γκρεμισμένη,
της καρδιάς βαθιά πληγή, και γνώση όμως
με μια μεγάλη αγάπη
να το σιγοτραγουδά, ξαναζωντανεύει.
Γιοφύρι ζωής να το κάνει κρεμαστό
όνειρο να γίνει αμόλυντο και ποθητό
όταν η ζωή με αποφεύγει
και με χαμόγελο και με δάκρυ να την αγαπώ.
Γείρε να στο ψελλίσω στα κρυφά
με την ανάσα μου να σε γαργαλίσω
κι ας είναι μονοπάτι "άγνωστο"
στης ζωής το άλογο, παραδοχή ανίερη,
λογική να γίνει και πορθητής,
στης ζωής την ατίετη παραξενιά
ανθό τον πιο πλουμιστό να γεννά
σαν σπέρνω ευχές και ο κουρνιαχτός
να μου θολώνει το μυαλό στα σχεδόν στερνά.
Με έναν αχό μαραζωμένο
από την ντροπή για το άδικο
το δίκιο πάντα κυριεύει
μα την αγάπη θέλει οδηγό
να μην χαθεί και να μην αφεντεύει.
Μέρες Αυγούστου πάλι και θα γεννηθώ
ξανά ταξίδι να διαβώ με ένα σιωπηλό αναφιλητό
να μεθύσω την ζωή να την παραβγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου