Νομίζω ότι...

Ξέρω να αγαπώ λέω,
νομίζω ενίοτε και ότι ζω.
Κινούμαι με κανόνες δήθεν
και ανταμώνω την χαρά
μα συναντώ το παράλογό μου.
Περπατώ μονάχος μήτε και μοναχός όμως…
Μα την ζωή την λατρεύω…
Με ένα χαμόγελο στον εαυτό μου
μήτε περιστέρι μήτε και αετό την έκανα
…και τα φτερά μου…
τα νοιώθω στην καρδιά
και είναι μολυβένια
μα εγώ τα πιστεύω και θεριεύω.
Μια ζαριά να ρίξω και μια ματιά
το χαμένο μου παιχνίδι να το κάνω νικητή
και σε ότι μένει πίσω
ένα δάκρυ συντροφιά και ένα φιλί
και εγώ σκιά πάντα ζωής.

Είδα φως και μπήκα

Πώς να αρνηθώ γαμώτο να γράψω
σαν το αίμα μέσα μου κυλά
μα το πύων του κόσμου το αφεντεύει;
Πώς να ζευγαρώσω λόγια
χωρίς να τα γράψω,
πώς να αρνηθώ να πεθάνω,
όταν τόσο την ζωή την αγαπώ…
…πώς να την ζωγραφίσω καλοί μου, πώς;
Ένα λεπίδι η ζωή
που στόμωσε στο άδικο
την ανάσα μου κόβει,
πονώ… ενίοτε και βήχω,
μα ξαναγεννιέμαι πιο δυνατός
κάθε φορά που ένα τόσο δα κομμάτι ψυχής μου
ξεφεύγει,
φεύγει και ένα γέλιο και γίνεται προσευχή
για σας συνοδοιπόρος σε κάθε όνειρο.
Να αντέξω να πονώ το ξέρω
το πώς όμως όχι… Μάλλον και δεν θα το μάθω ποτέ…
Θρύψαλα και συντρίμμια να γένει η ζωή
μα με ένα χαμόγελο ζωντανό
ας γένει, άλλη πιο έμορφη
χάρισμα σε άλλους ανθρώπους καλύτερους μου.

Συγνώμη… Θα προσπαθήσω να μην ξαναγράψω.
Να μπω στον κύκλο της ζωής θαρρετά πρέπει,
και να φωνάξω πιο δυνατά από όλους
με μια κραυγή μόνο και χωρίς δάκρυ

Και ο Γιάννης είναι καλά…

Λίγα λόγια…

Σκέφτομαι και δεν ξέρω τι.
Εννέα μήνες σκορπώ δημόσια λόγια και δεν ξέρω γιατί. Γράφω είκοσι χρόνια και δεν κατάλαβα γιατί. Στο κάτω-κάτω μόνο λόγια ήταν τελικά. Και η ψυχή μου και αν μίλαγε, πάλε η δικιά μου ψυχή ήταν σύντροφος σε μια λαχτάρα.
Διακόπτω, μέχρι νεωτέρας ανακοίνωσης στην καρδιά μου, να συμμαζέψω τα περιττώματα των λόγων μου.
Και ευχαριστώ και συγνώμη όσους και όσες άκουσαν την ανάσα μου!

Οι μέρες της εβδομάδας είναι έξι...

Ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ
πάντα αντάμα στο όνειρο είναι,
μια κραυγή και μια φωτιά
φως της ψυχής είναι και χαρά.
Η δροσιά της αυγής
φιλί, ηδονή, και πόνος
και ότι δεν ακουμπώ
πληγή να με καρτερεί
και να μην φοβάμαι.
Εγώ άσχημος,
και εσύ ζωή… πεντάμορφη
διαβόλισσα μεγάλη
να με τυραννάς
μα έχω ένα φιλί, κεράσι κόκκινο,
την δροσιά του να τρυγώ,
και για χωράφι μια καρδιά
που τα γεννήματά του
μάγια και προσευχή συνάμα είναι
τον πόθο μου θεό να κάνει.
Μια ματιά να σε κοιτώ
μια και να πονώ
μια και να γελώ
μια και να αγαπώ
μα μια Κυριακή καλή θεά
κάθε βδομάδα χαράζει.

Μια μικρή ιστορία...

Μια μικρή ιστορία θα σας πω, τόσο δα μικρούλα,
για ένα κυκλάμινο σε μια «άγονη» γη ριζωμένο
που πλατάνι ήθελε να ‘ταν να χαρίζει την σκιά του,
και για ένα ποτάμι που θελε να γίνει θάλασσα
να σεργιανίσει όλο τον κόσμο και να χαρίσει την δροσιά του.

Διάφανα, και λίγο γαλάζια και τα δυο, το όνειρο τους το αγάπησαν.
Τα γεννούσε και τα δυο, αιώνες τώρα, ξανά και ξανά, ο ίδιος «ήλιος».
Ο ίδιος άνεμος τα γαργαλούσε, ο ίδιος και τα χάδευε, ο ίδιος και τα βασάνιζε.
Ποτές τους δεν «αντάμωσαν».
Μα την σιωπηρή ανάσα τους, από πόθο καμωμένη,
το ένα με το άλλο την απαντούσε, και ας ήταν διαφορετικά,
και γινόταν τότες άξαφνα τραγούδι όμορφο χαράς.
Στο κάτω-κάτω, βράχια χώμα και οστά
και τα δυο είχαν για να «ριζώσουν»!
Ένα φως και ένα σκοτάδι, άλλη ζωή όμως, μα ίδια ζωγραφιά σε άλλο καμβά!
Άλλου τόπου γέννημα μα πάντα ο ίδιος τόπος.
Κινήσανε για το αντάμωμα,
και έβρεχε πολύ, δώρο των θεών, για να γένει το ριζικό.
Να ξεριζωθεί το κυκλάμινο να φουσκώσει το ποτάμι
να γίνει η γη πιο μικρή που τώρα τους χωρίζει
με έναν άνεμο οδηγό μην και χαθεί ο δρόμος για το αντάμωμα.
Ότι αγαπάς πρέπει και να το αγγίζεις θυμάμαι,
τούτο έπρεπε μονάχα, μα θέλει χάρη
και πάθος να λαχταρά το άγγιγμα, και να το κάνει πίστη
και την γη να μην πληγώνει

Βαρκούλα το κυκλάμινο και το ποτάμι αγκαλιά μεγάλη
στον κόσμο να σεργιανίσει, έρωτας και βασιλιάς τούτο το ταξίδι
κανείς δεν θα την κουρσέψει μια αγάπη
να μαραθεί και να στεγνώσει το όνειρο πριν τελειώσει.