Ήταν ζεστός ο μήνας,
ημέρα Παρασκευή, 2 του Ιουλίου το 2004 η αποφράδα ημέρα,
λίγο, μόνο λίγο, πριν το νυχτολούλουδο ανθίσει
χυμούς και οράματα νέας αρχής
θνητών θεών την ψυχή να πλημμυρίσει
το ξημέρωμα τότε κίνησε του δικού μου γένους ο Πατριάρχης,
το γύλο της ψυχής του από βραδύς όμως ετοιμάζει
…μα να! …πριν ο γέρος ήλιος στον θρόνο του καλοκαθίσει
τους γόνους τους όραμα και θήραμα,
ευχή και κατάρα στη σκιά τους αφήνει
Ησύχασε άνεμε,
και εσείς πουλιά σωπάστε,
σύννεφα μεριάστε…
…τον οδοιπόρο τούτον της ζωής,
στεφανώστε νικητή μόνο…
…το δικό του κέρας αλαλάζει…
και τα πνευστά τα άλλα, μόνο το καλό της ζωής του είναι
…και ότι λείπει, η δική μου συντριβή!
…το ίχνος του πάντα όμως θα με συντροφεύει…
Στον πατερούλη μου.
1 σχόλιο:
Ένας άγγελος… Νίκος το όνομα του… πάντα μαζί σου είναι… κι αν τώρα δεν τον βλέπεις απλά νιώσε το άγγιγμα των φτερούγων του στο πρόσωπο σου και την ψιθυριστή φωνή του που σου λέει…
" γιε μου, μην φοβάσαι… σύντροφο σου πάντα θα’ μαι"
Δημοσίευση σχολίου