* Φωτογραφικό δάνειο από την katia (http://www.dpgr.gr/)
Πως στο μύθο της φθοράς να διεισδύσεις;
Πόσα κομμάτια να κάνεις το μυαλό σου
και την ψυχή σου ένα;
Γιατί όνειρο να γίνεις τάχα;
Εσύ το πρόδωσες μην το ξεχνάς.
Μοιάζει με μαραθώνιο προδοσίας η ζωή!
Πια δεν θυμούμαι αν η ζωή είναι όνειρο
ή το όνειρο ζωή
Και τα δυο γλιστράνε από την αγκάλη μου όμως!
Όσο ένοιωθα ότι χάνεται η πίστη χαμογελούσα
τώρα που κατάλαβα ότι χάνονται και οι άνθρωποι μαζί της
δάκρυα με πνίγουν σαν ανταριασμένη θάλασσα
Όσο περισσότερο με αγαπούν τόσο πιο μόνος νιώθω
γιατί είμαι ανίκανος να το γευθώ και να το ζωγραφίσω!
Σιχαίνομαι που γνωρίζω μόνο καλούς ανθρώπους κι αξιαγάπητους
ή που εγώ γιατί έτσι απλά τους βλέπω!
Ούτε ένα τσαμπουκά πια δεν μπορώ να κάνω!
Κάθε μέρα ξεκινώ ταξίδι φανταστικό
να «δω» και να «ακούσω», να «αισθανθώ» τους ρυθμούς
της δικιάς μου πόλης.
Χαλάσματα ονείρων συναντώ και πόνο ανέκφραστο!
κάτι μικρά παιδιά και κάτι γερόντια μόνο
σαν τα συναντώ
κουράγιο μου δίνουν και ξεκινώ πάλι το ταξίδι
Για αυτά και για άλλα είμαι ο πιο ένοχος από τους ενόχους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου