Σκέφτομαι...

Φωτογραφικό δάνειο από http://thomashawk.com/

Κοιτώ τα νύχια μου και είναι μαύρα
κοιτώ το αίμα μου σαν κάθε μέρα ξεψυχώ
και είναι πιο μαύρο.
Κοιτώ τον ουρανό
και δεν είναι ο δικός μου.

Προσευχή τον λυγμό μου κάνω
και χάνεται!
Ένα φιλί μόνο ήθελα
και γίνεται γιαπί προς κατεδάφιση.

Ανεμομαζώματα μια ζωή
με μια φωνή τραυλή
και στίχους άμουσους
πώς να διαβείς την ζωή;

Θυμάμαι κάθε χαμόγελο,
μα με γερνούν όλα.
Μια αγκαλιά έχω και τι να χωρέσει;
Μια καρδιά πώς να την χωρίσεις
…χωρίς εσύ
να την φονεύσεις;

Πιάσε το χέρι μου…
είναι χοντρό και άσχημο
μα σε θέλει.
Ρόζους έχει, μα όχι λύσεις!

Ένα «φονικό» και ένα όνειρο
με σκιάζει…
Θα βάψω τούτο το δώμα
με χρώματα ψυχής
και θα γείρω να κοιμηθώ!

Σαν θα ξυπνήσω
θα μαγειρέψω για όλους όνειρα
και θα σας ποτίσω με αγάπη
με φιλιά και χαμόγελα να σας ευχαριστήσω!

Ανεμομαζώματα μια ζωή
με μια φωνή τραυλή
και στίχους άμουσους
πώς να διαβείς την ζωή;

Γύρισα…

Άφησα την πνοή μου σε ένα όνειρο
με Cyprus πέταξα (δυστυχώς για σας)
μα έφτασα ψηλά και ψηλά έμεινα
μα μόνο έζησα πολλά καλά
ένα χέρι τόσο δα μικρό συντροφιά είχα
μα μια μεγάλη καρδιά, καρδιά μου έγινε
Σαράντα μέτρα περπάτησα
μα ήταν ολάκερη γη,
χαμόγελα που δαμέ στην ψυχή μου τα κράτησα,
τζαμέ βρέχει και εγώ μονάχα γράφω,
να καταλάβω την μοναξιά που ποτέ δεν μου έτυχε… (?)
ένα δάκρυ και ένα γέλιο παρηγοριά
και μίλια γης και ζωής μπροστά
που…
Είμαι ευτελές παραπροϊόν
με ISO 9000

Καλό χειμώνα σε όλους

Ούλους σας αγαπώ… μα έχω ένα "μυστικό"!

Σήμερα είμαι στεναχωρημένος...

Γιατί μου παίρνεται την ζωή;
Γιατί σαν αγαπώ κάτι αυτό να λειώνει;
Πώς να πενθήσω ο άχρηστος
όταν ξημερώνει;
Πως μαντίλι μεταξωτό να σου κουνήσω
όταν κινάς εκεί που με πονά;
Θα σηκωθώ από το σάπιο μου κρεβάτι
και θα κινήσω σε ένα σοκάκι να σε συναντήσω
το φιλί που μου στέρησε η ζωή να σου δώσω, να στο χαρίσω
να πονώ και να γκρεμίζομαι σαν σε χάνω
κι ας είμαι σκιά και βρώμα λιγδιασμένη
παραμύθι και λάθος άλλων
να σε αγαπώ από μακριά
και από κοντά να σε χαίρομαι
με το χαμόγελό σου συντροφιά
μα εγώ να σου χαμογελώ και εσύ φιλί να γίνεσαι
στο βουητό του κόσμου μια σιωπή!

Συγνώμη Διονύση.

Χωρίς σχόλια...

Που να κοιτάξω;
Κύκλους κάνω,
περπατώ, και τα πόδια μου πονάνε.
Ένα χαμόγελο αίμα γίνεται
και ένα αναφιλητό φτηνό στολίδι.
Κοίτα με
διαβαίνω το ίχνος της ζωή σου
μα δεν την ακουμπώ.
Κοίτα μόνο…
…μπροστά είναι η ζωή
να την αντέχεις θέλει μόνο
Έχει συννεφιά… Αύγουστος… και εγώ να περιμένω να ξαναγεννηθώ,
…με το παρελθόν για άγκυρα
πώς να αντικρίσεις το μέλλον;
Πώς να αγαπηθείς χωρίς κουράγιο;
Λίγα λόγια μόνο…
μαγκούρα περίτεχνη να με στυλώνει,
προμήθεια αυθαίρετη για τον χειμώνα!

Λυρικά καμώματα...

Μια φυσαρμόνικα παιδική
τούτο τον σκοπό τραγουδά
και είναι τραγούδι χαράς ζωγραφισμένης.
Ένας ουρανός για σκέπη,
λάβρα γίνεται και αστραπηβόλος
και το φως το πορφυρό
στεφάνι να σε στεφανώνει.
Όλος ο κόσμος πια μικραίνει,
και μοιάζει με γειτονιά γκρεμισμένη,
της καρδιάς βαθιά πληγή, και γνώση όμως
με μια μεγάλη αγάπη
να το σιγοτραγουδά, ξαναζωντανεύει.
Γιοφύρι ζωής να το κάνει κρεμαστό
όνειρο να γίνει αμόλυντο και ποθητό
όταν η ζωή με αποφεύγει
και με χαμόγελο και με δάκρυ να την αγαπώ.
Γείρε να στο ψελλίσω στα κρυφά
με την ανάσα μου να σε γαργαλίσω
κι ας είναι μονοπάτι "άγνωστο"
στης ζωής το άλογο, παραδοχή ανίερη,
λογική να γίνει και πορθητής,
στης ζωής την ατίετη παραξενιά
ανθό τον πιο πλουμιστό να γεννά
σαν σπέρνω ευχές και ο κουρνιαχτός
να μου θολώνει το μυαλό στα σχεδόν στερνά.
Με έναν αχό μαραζωμένο
από την ντροπή για το άδικο
το δίκιο πάντα κυριεύει
μα την αγάπη θέλει οδηγό
να μην χαθεί και να μην αφεντεύει.
Μέρες Αυγούστου πάλι και θα γεννηθώ
ξανά ταξίδι να διαβώ με ένα σιωπηλό αναφιλητό
να μεθύσω την ζωή να την παραβγώ.