Τέλος: ο σκοπός μιας ενέργειας/ών. Σκοπός κάθε γένεσης είναι η ανάπτυξη της δυνατότητας του «δυνάμει όντος»
σε πραγματικότητα σε «ενεργεία ον». Στη φύση τίποτε δεν είναι περιττό, τίποτα μάταιο, τίποτα που να μην είναι τέλειο.

Αριστοτέλης

Σάββατο 28 Μαΐου 2005

Καλό μας ταξίδι…

Image hosted by Photobucket.com


Πάμε ένα γύρω στην χαμένη πόλη
και με ένα μυστικό για φυλακτό
με μια χούφτα χώμα χωρίς νερό
και ένα όνειρο μαύρο
με μια πληγή ηδονή
και μια ηδονή πληγή
θυσία να γενούμε
Με μια σχεδία καράβι
στα κύματα του ωκεανού
κουβέρτα και σκουπίδι συνάμα
την αλήθεια να γυρεύει
Ναυαγός ένα τεκνό και μια αλήθεια
ποια να πιστεύεις άραγε
Ένα γαμώτο μόνο, είναι δειλό
και η δειλία φυλακτό πια
Σαν αγναντεύεις τον ουρανό
σαν και τον βυθό
ποτέ δεν τον καταλαβαίνεις
Με ποιο κουράγιο
να μείνεις μόνο πιστός
και όχι αγοραίος;
Ένας ήλιος πια χλωμός να σε γκαβώνει
και η νύχτα όπιο χωρίς μαστούρα!
Θέλω να γείρω στο στέρνο σου
την ανάσα σου να ακούσω
μα ο αχός της πόλης θόρυβο τον κάμει
και την σιωπή βασίλισσά μου!

Σάββατο 21 Μαΐου 2005

Απολογία…

Image hosted by Photobucket.com

* Φωτογραφικό δάνειο από την katia (http://www.dpgr.gr/)


Πως στο μύθο της φθοράς να διεισδύσεις;
Πόσα κομμάτια να κάνεις το μυαλό σου
και την ψυχή σου ένα;
Γιατί όνειρο να γίνεις τάχα;
Εσύ το πρόδωσες μην το ξεχνάς.
Μοιάζει με μαραθώνιο προδοσίας η ζωή!
Πια δεν θυμούμαι αν η ζωή είναι όνειρο
ή το όνειρο ζωή
Και τα δυο γλιστράνε από την αγκάλη μου όμως!
Όσο ένοιωθα ότι χάνεται η πίστη χαμογελούσα
τώρα που κατάλαβα ότι χάνονται και οι άνθρωποι μαζί της
δάκρυα με πνίγουν σαν ανταριασμένη θάλασσα
Όσο περισσότερο με αγαπούν τόσο πιο μόνος νιώθω
γιατί είμαι ανίκανος να το γευθώ και να το ζωγραφίσω!
Σιχαίνομαι που γνωρίζω μόνο καλούς ανθρώπους κι αξιαγάπητους
ή που εγώ γιατί έτσι απλά τους βλέπω!
Ούτε ένα τσαμπουκά πια δεν μπορώ να κάνω!
Κάθε μέρα ξεκινώ ταξίδι φανταστικό
να «δω» και να «ακούσω», να «αισθανθώ» τους ρυθμούς
της δικιάς μου πόλης.
Χαλάσματα ονείρων συναντώ και πόνο ανέκφραστο!
κάτι μικρά παιδιά και κάτι γερόντια μόνο
σαν τα συναντώ
κουράγιο μου δίνουν και ξεκινώ πάλι το ταξίδι

Για αυτά και για άλλα είμαι ο πιο ένοχος από τους ενόχους!

Παρασκευή 20 Μαΐου 2005

Πληγωμένος…

Image hosted by Photobucket.com
* Sacco & Vancetti


Και στο μυαλό και στα κόκαλα πονώ
μια ματιά με ξιφουλκεί αέναα
το μυστικό να το κρατήσω
κι ας είναι μόνο αγάπη για ζωή
Κάθε μέρα χτίζω τον κόσμο
και κάθε μέρα με ρίχνω στο κενό
μα κάθε ξημέρωμα χτίστη με βρίσκει
Αφού έλιωσα το βλέμμα μου
να γευτώ την ομορφιά του κόσμου
τυφλός πια ζω στα όνειρά μου
Κατάρα μεγαλύτερη από τις πιο μεγάλες
όταν να χαϊδέψω ότι αγάπησα
ποτέ ίσως δεν το συναντήσω ξανά
Οι άσπλαχνες οι μοίρες
ξέρουν να σε κάνουν να πονάς
τον πόνο μόνο ποτές τους δεν τον γνώρισαν
- Καλημέρα!
- Για πού κινάς;
- Της αγάπης το όνειρο να συναντήσω
- …καλό δρόμο! Πάρε σε παρακαλώ τούτο το φλασκί
και γιόμισέ το με τα δάκρυά σου.
Με τούτο τον κήπο μου θα ποτίσω!
…να μην ξεχάσω την συντριβή μου να αποκρύψω!

Πέμπτη 19 Μαΐου 2005

Αγαπώντας ζεις… αγαπώντας πεθαίνεις…

Image hosted by Photobucket.com


Εσύ είσαι δροσιά
και ένα χαμόγελο
ένα δάσος με μανιτάρια μόνο γλυκά
δέντρο με κλαδιά και ρίζες δίπλα σε ποτάμι
Ματόκλαδα ένα στρέμμα
και χείλη αφτιασίδωτη φωτιά
σεμνή μα προκλητική γη
ένα ποτάμι θάλασσα.
Ουρανός με αστέρια γιομάτος
και ένα φεγγάρι γλυκό λουκουμά
με μπόλικη κανέλα
σε χέρια παιδιού αγνού παιχνίδι
ξίφος δωρικό συνάμα
ακουμπισμένο δίπλα στην παλαίστρα
Δίποδος αρχηγός αγέλης λύκων
Φύλακας συνάμα και προστάτης
αρκούδου σε νάρκη χειμέρια
και μιας ξανθιάς πεταλούδας
Οδηγός, μπροστάρης
στου ρόδου το ταξίδι
στο κενό της τέχνης

Έλα μάνα γη, σκίσε τα δικά μου σωθικά
Κάνε τα σκουπίδια, κάνε τα και στάχτες
κι άνεμο τους ότι αγάπησα χάρισε με!

Σάββατο 14 Μαΐου 2005

Ερωτικό…

Όταν τρυφερά τους λαγόνες σου δαγκώνω, μέλι γίνονται
και το άρωμά σου ζωγραφιά περίτεχνη
Το δικό μου… μπόχα σε καλντερίμι Πλακιώτικο
αφού να σε μεθύσει δεν κατάφερα ποτές


Image hosted by Photobucket.com

Mετέωρος την σκιά σου γυρεύω τότε να ψαρέψω
μα το φως του χαμόγελού σου μου την στέρησε και αυτή
Καρικατούρα της ζωής,
να τεμαχίσω τον έρωτα η λύση νόμιζα ήταν
Ούτε που κατάλαβα ότι τον έρωτα στραγγάλιζα
και ας νόμιζα ότι αγκαλιά σφιχτή ήταν
Μια σβούρα η ζωή, μια σβούρα και ο έρωτας
πώς να μην ζαλιστείς;
Πάρε το δάκρυ μου και την ανάσα μου για θυμίαμα
και έναν θεό δικό σου
να τον δοξολογήσω
Άσε με μόνο να σε κοιτώ και να σε αγαπώ!
Εγώ τα ίχνη μου θα σβήσω!

Ότι συνάντησα αγγελικό ήταν...


Image hosted by Photobucket.com


Γείρανε πια οι ώμοι μου
και ‘σφιξαν την καρδιά μου
κοιτώ τα αστέρια μα δεν τα φτάνω
σαν τα χέρια μου άπλωσα
να σε αγκαλιάσω
πόνος συρτός μες στο μυαλό μου
και το χαμόγελο σου, αγάπης πόνος
Πήρα να σεργιανίσω το άβατο της μοναξιάς σου
αφελής θνητός και βλάσφημος
κι αντάμωσα την δικιά μου
Καταής, σε αλώνι ανθρωπιάς
απόθεσα τα όνειρα μου
μπας και μαραθούν
και γίνουν προμήθειες σε βαρύ χειμώνα
Φύσηξε άνεμος θεριό τότε
χαλάσματα τα κάμε όλα
Έτρεμα εγώ και νόμιζα έτρεμε ο κόσμος όλος
άδοξο τέλος σκέφτηκα για καρπό ονείρων
Τα βαλα και με έναν γέροντα
που με την σαρώστρα του, επιμελώς, καθάριζε το αλώνι
από το χθεσινό μου όνειρο
Ένα γύρω κοίταξα την αγαπημένη μου να βρω
με τον ιδρώτα μου συντροφιά καθώς έσκουζα σαν κοράκι
τότε η σαρώστρα έγινε σκήπτρο και ρομφαία
κι ο γέροντας ξανθό παιδάκι κοντά στα 4 του χρόνια
έγειρε έτσι, όπως ξέρουν μόνο τα παιδιά
και μάζεψε τον τελευταίο καρπό από χάμου
σιμά μου ήρθε και με χαμόγελο μου είπε
Πάρτο, όνειρο είναι, δικό σου ή άλλου, πάντα όνειρο θα ναι
το αλώνι όμως πια είναι δικό μου!
Έτσι και ‘γω κίνησα για το διπλανό όνειρο
και τα αστέρια τα ‘καμα κομμάτι τους
και την αγάπη μου πιο μεγάλη!

Παρασκευή 13 Μαΐου 2005

Ανθολόγιο ΄84 - ΄86

Image hosted by Photobucket.com Το παιδί και ο Πύργος

Όταν μια νύχτα φτάνει στο τέλος της η μυρουδιά μου,
θα ανέβω σε πύργο ψηλό να δώσω μια βουτιά
Να αγκαλιάσω το γκρίζο πέτρωμα
που εκεί κάτω χάσκει στην μοναξιά του
Τρέμοντας το αίμα και την κραυγή,
ξέροντας πως για με, οστεοφυλάκιο δεν υπάρχει
Θα ανέβω στον πύργο τον σκοτεινό
με ένα χαμόγελο ζωής,
την παράφορη πίεση αφήνοντας στο κορμί μου
άχρωμης κηλίδας ανάμνηση
σκέψεων παρδαλών που σε γκρεμό σε οδηγεί μόνο
Αχ, πόσο αγαπώ τις νότες τις ιερές…
…που ανάγλυφα τις θωρώ νομίζω,
μελωδία ποτέ δεν γινήκανε όμως
Θυμάμαι τα χρώματα και γελώ
καθώς κύμα μανιασμένο, με ορμή και θράσος,
φιλήδονα έσυρε τον πύργο μου να γλείψει
…κάνω ένα νεύμα το φεγγάρι να αποχωριστώ
και η ματιά μου θάλασσα βλέπει και έναν βράχο μαύρο
Πληγιασμένο παιδί στην κορφή του ξαποσταίνει
ρόδο ήθελε να ‘ταν, μα αγκάθι μόνο γίνηκε και πενθεί,
μπρούτζινο ομοίωμα της φωτιάς του
Η θάλασσα κοκκίνισε και έσυρε να με συναντήσει
Δεν μπορώ να κουνηθώ,
κάποιος τα πόδια μου τα είχε καρφώσει
μπορεί ακροκέραμο στου πύργου την σκεπή ήδη να είχα γίνει
Είναι νύχτα μα ο ήλιος βγαίνει με την νυχτικιά
και χαμογελά σαρδόνια την ήτα του να κρύψει.

Πολύτροπα αναμασήματα ιδεών.

Καφέ «Το ονειρικό»

Μάιος 1985

Τρίτη 10 Μαΐου 2005

Ερώτηση;

…να μιλάμε και να ζούμε για την αγωνία
του αγωνιωδώς ανεξιχνίαστου τότε μόνο,
και να φτιάχνουμε ιστορίες
που δεν έχουν ούτε δράκους ούτε ιππότες.
Ούτε χώρα ούτε και χωριό,
κανένας νάνος ανάμεσα μας να ζει
και κανένας δαίμονας,
να μην μπορούμε να ποιούμε νερό με σούγλο τραβηγμένο
από πηγάδι βαθύ όσο και οι μύθοι
και την γουρουνόπουλα
να μην την κάνουμε πια παστή σε μια λάτα ριγμένη...
γιατί αναμασήματα καινούργια πια προβάλλουν
να μην αλλάζουμε τα χρώματα γιατί πολύ μας αρέσουν
και πολύτιμα μόνο θέλουμε να τα έχουμε,
ούτε και φούρνο πλίνθινο πια να επιτρέψουμε,
(ξέρεις αυτούς που με άχυρο και άμμο είναι καμωμένοι),
βωμό και είδωλο συνάμα,
με κλίματα για θυσίασμα
να κάνουν κόκκινο και άσπρο,
ζωή και θάνατο συνάμα…
Έτσι θα ζούμε καλύτερα
αιωρούμενοι στο κενό της απραξίας!

Τρίτη 3 Μαΐου 2005

Η Γλαύκα… (ατημέλητο)

14 χρόνων είχα ένα πουλάρι. Φοράδα αυτή έγινε και εγώ σχεδόν έφηβος...

Χάρισμα του παππούλη μου ήταν, αυτός ήταν και Παπάς, αριστερός στην αντίσταση και μεγάλος χαρτοπαίκτης, που για να γλιτώσει την εκτέλεση, την γιαγιούλα μου παντρεύτηκε, την μάνα της μάνας μου, 14 χρόνια αυτή μεγαλύτερη...

Παπάς έγινε, ήταν το δικό του κρίμα, μαζί με άλλα και η αποπληρωμή του... Μεγαλοχώρι ήταν, χωρίς καμιά σημασία όμως πια τότε.

Το όνομά του, Ωλένη. Στους παρλιακούς τους χρόνους, στον μεσαίωνα ήταν κάτι μεγάλο. Τότε δηλαδή που η Έλληνες το αποκαλούν: οι Χρόνοι του Βυζαντίου. Αυτό το αφήνω ασχολίαστο....

…πως το έρεβος να κάνεις φως;

Για να γνωρίζετε γιατί σας μιλώ η αρχιεπισκοπή της Πελοποννήσου που δεν είχαν κατακτήσει οι Φράγκοι, εκεί ψηλά στην Ίληδα και οι υπόλοιποι σύμμαχοι των Ελλήνων ή κατακτητές, λόγω της επέκτασης όλων αυτών των χαμερπών, έγινε Αρχιεπισκοπή της Ωλένης. Τώρα πια ο εν τόπο Αρχιεπίσκοπος των Χριστιανών αποκαλείτε Αρχιεπίσκοπος Ηλείας και Ωλένης. Άσχετο με το ότι όλοι.... έχουν ξεχάσει πλήρως τι ήταν Ίληδα και ποια ή Ωλένη.
Τα παραπάνω όμως δεν είχαν και μεγάλη σημασία (άσχετη παρένθεση: Ο Πέτρος μένει παντελώς τυχαία, στην οδό Ωλένης, στον Βύρωνα, στο διπλανό σπίτι που μένει η γιαγιούλα μου από τον πατερούλη μου)
....αυτό που είχε σημασία ήταν ότι η φοράδα που μου χάρισε ο παπα Γιάννης, ο παππούλης μου από την μανούλα μου (μάλλον δεν είναι τυχαίο που με αποκαλούν αυθόρμητα papajohn!
....είχε στο αριστερό μάτι γλαύκωμα!
....μικρός ήμουν την φοράδα μου την ήθελα. Μόνο που τότε εκεί κάτω τα πράγματα κάθε καλοκαίρι τα ίδια ήταν. Νομίζω παρόμοιες περιγραφές έχω διαβάσει και από τον Πλούταρχο, μόλις 2250 χρόνια πριν...
... το λοιπόν πριν πω τα ακριβή με την φοράδα μου την αποκλειστικά χαρισμένη σε μένα και γκαβή μέχρι απελπισίας....
οφείλω να βοηθήσω στην σκηνογραφία ώστε να έχεις μια ορθή απεικόνιση της πραγματικότητας τότε....
Παππού. Εύηχη λέξη. Έχει και α και ου. Ο μπαμπάς της γλαύκας (έτσι λέγαμε την γκαβή την φοράδα μου) ήταν ένα μαύρο άτι.... που μόνο τον Παπά άφηνε να τον καβαλήσει. Όλοι έλεγαν ότι αυτό ήταν περίεργο....
Τον λέγανε μάλιστα και καρά!
Εγώ νόμιζα ότι για κάποιο λόγο που οι μεγάλοι ήξεραν συσχέτιζα τον μπαμπά της Γλαύκας μου με τον έλληνα ηθοποιό Κώστα Καρά.
Μάλλον ήταν αυθαίρετος συσχετισμός!
Θα σου πω κάτι τώρα το παράλληλο!
Κάποτε είχα συνεργαστεί με το Θέατρο της Άνοιξης ως άκληρος καλλιτέχνης.
Σκηνοθέτης και ουσιαστικά δημιουργός ήταν ο Κοραής Αδαμάντης (όχι ο Αδαμάντιος Κοραής).
Μάλιστα είχε φέρει (και ή μόνοι), το Μαύρο Θέατρο της Πράγας, το 1988, ώστε να υλοποιηθούν σεμινάρια και στο ακριβές είδος τους αλλά και γενικότερα στην παντομίμα.
Αυτό δεν έχει σχέση όμως με την ιστορία μας...
Εσύ κράτα το Κοραής Αδαμάντης ή το μαύρο ή την Πράγα…
Ένας λόγος που γενικά οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν γιατί είμαι παθιασμένος άνθρωπος και αισιόδοξός στα πάντα, είναι γιατί είχα και την χαρά και την τιμή, στα χρόνια τα δικά μου, να συναντήσω και να διανύσω σημεία και εύρος και να τα παρακολουθήσω αυτά μέχρι το σημείο της γραφικότητας....
Στην πραγματικότητα από τότε που με θυμάμαι και από τότε που με γνώρισαν με την τέχνη, διαλεγόμουν!
Όμως μικρός σαν ήμουν εφευρέτης μόνο ήθελα να γίνω!
Το αγαπημένο παιχνίδι μου ήταν όταν ο πατερούλης μου δούλευε σε μια κλωστοϋφαντουργία ως επιστάτης, γιατί βαρέθηκε να είναι οικοδόμος.... και μέναμε σε ένα ψηλοτάβανο αρχοντικό, στις παρυφές του παγκρατίου και της Καισαριανής, που είχε σκεπή με κεραμίδια, μεγάλη σκάλα από μάρμαρο στην είσοδο για να φτάσεις είχε και μπροστινό κήπο με γεωμετρία καμωμεμένο
δεξιά και αριστερά είχε να κύκλο που ήταν με μωσαϊκό καμωμένο και γύρω τριανταφυλλιές κρίνα και ζουμπούλια μαζί με τέσσερις λεμονιές.
Δίπλα ήταν η φάμπρικα…
Το παιχνίδι μου το αγαπημένο δεν ήταν ένα, ήταν τέσσερα!
Ο μπαμπάκας μου τότε μου είχε πάρει ένα αυτοκινητάκι, ίσως και να ξέρεις, από αυτά που είχαν "πετάλια".
Κάτι που μοιάζει με Ferrari ίσως.
Το ποίντ ήταν όμως, ότι τρία χρόνια μου έλεγε με τον φίλο του τον Βαγγέλη τον Βεγκίνη, ότι θα μου το φτιάξουν και θα το κάνουν μηχανοκίνητο...
Καλός άνθρωπος ο Βαγγέλης, συχωρεμένος 20 χρόνια πια.
Το αγαπημένο μας παιχνίδι ήταν όταν πηγαίναμε στο εξοχικό του στην Λούτσα, πρώτα ποιος θα βάλει στο "κύκλωμα" την δωδεκάβολτη μπαταρία του να ανοίξουν τα "φώτα".
Βλέπεις ήταν φτωχός και το "σπίτι" αυθαίρετο....
Συνήθως με άφηναν όλοι να κερδίσω...
Το party όμως τότε ξεκίναγε....
Ο Βαγγέλης ήταν ηλεκτρολόγος αυτοκινήτων.
Το λοιπόν είχε πάρει ένα δυναμό από ένα τρακτέρ και είχε προσαρμόσει μια μανιβέλα μικρή...
Στο μεγάλο το δώμα το λοιπόν είχε ένα τραπέζι που επεκτεινόταν στο διπλάσιο. Καθόμασταν όλοι ένα γύρω... πιάναμε όλοι τον λοβό του αυτιού του διπλανού μας.... καμιά δεκαριά μόνο ψυχές. Ο Βαγγέλης, και αυτός το ίδιο έκανε με το δεξί του το χέρι. ...
Βέβαια στο δυναμό στην έξοδό του ήταν ένα καλώδιο...
.... με το αριστερό αφού πρώτα το σάλιωνε επιδεικτικά το ακουμπούσε και μου έκλεινε το μάτι. Εγώ ήμουν πάντα εκ των αριστερών του. Πεταγόμουν με μιας, βουτούσα την μανιβέλα, και την γύρναγα τρελά.
Τότε ξεκίναγε ο χορός του Βαγγέλη, γιατί και μικροί και μεγάλη τα volt όλοι τα νοιώθαμε και μόνο γελάγαμε...
Κράτα λίγο αυτήν την ιστορία που σε κανένα άνθρωπο δεν την έχω αφηγηθεί.
Αυτό ήταν ένα παιχνίδι. Εκ του αποτελέσματος ακίνδυνο το βρίσκω... μα στην Γλαύκα καβάλα, φαράγγι να περνάς, από μονοπάτι δύσβατο, νομίζω όχι!
Έτσι έγινα πολυλογάς... Συνέχεια της μίλαγα. Και της εξηγούσα. «Γλαύκα μου, συ είσαι του παππούλη μου το δώρο, αυτό να το θυμάσαι.
ΔΗΜΙΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ... τον δρόμο μόνο σωστά θα τον διαβείς και τα βήματά σου θα είναι μετρημένα.» Και άλλα της έλεγα πολλά...
Όπως, …εσύ είσαι το κορίτσι μου, ….και αν θες το κουβεντιάζουμε... και αν ακόμα θες, δεν σε ξανακαβαλάω... μόνο το φαράγγι να περάσουμε...
Έκανε κάτι χλιμηντρισμούς η Γλαύκα, και νόμιζα ότι συμφωνούσε...
Καλού κακού εγώ συνέχιζα να τις μιλάω.
Μάλιστα ένας αγρότης που απέναντι κάτι θημωνιές προσπαθούσε να βάλει σε τάξει, με κοιτούσε, και με γνώρισε με μιας.
"Του παπαΓιάννη θα ναι αυτός εγγόνι, στην φοράδα του μιλάει" ....ποτέ δεν το έκανα θέμα, ούτε και τα ρέστα από την Γλαύκα γύρεψα!
Κοντολογίς, πολύ μεγάλο ήταν το πέρασμα από το φαράγγι, και μια στιγμή χασμουρητό όταν με είχε πιάσει... φρίκαρα στο τελείωμα του πάνω.

Αναρωτήθηκα, μπας και η Γλαύκα μου νυστάξει;

Δεν θυμάμαι αν σας είπα ότι κανελί χρώμα είχε. Ευτυχώς πάντως δεν είχε βούλες!
Που να δείτε ότι την βουλή της ποτέ δεν μπόρεσα να την προεξοφλήσω ....ένα άσπρο άτι μόνο χρειάστηκε να δει, απέναντι, νωχελικό το γαμημένο μα ήταν όμορφο...
...Ξέχασε και το γλαύκωμα και εμένα, και του ιπποδρόμου έγινε, …εγώ παραλίγο άγγελος νέος...
Δόξα τους θεούς, στον προορισμό φτάσαμε...
Εγώ, μάλλον, λίγο ταραγμένος, και τότε έγινε το απερίγραπτο, που μέρος αυτής της ιστορίας είναι, για κάποιο λόγο που ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω, αν και στο χωριό έπρεπε να πάμε, η Γλαύκα, φοράδα δε, στο άσπρο το άτι «περιέργως», μας πήγε...
Εγώ μικρός και άβγαλτος ακόμα, διέξοδο γύρευα να βρω.
Έχει άραγε κανείς σας προσπαθήσει, ένα μέτρο άνθρωπος και τίποτα όπως εγώ τότε, να κατέβει από φοράδα που σε άσπρο άτι, τα βήματά της γοργά την φέρανε;
Αυτό συμβουλεύω, κάθε άνθρωπο που γνωρίζω, να μην του συμβεί.
Δεν μου έφτανε όμως ότι η γκαβή η Γλαύκα της ήρθε στο μονοπάτι το στενό, στο φαράγγι σύρριζα να καλπάσει, το άσπρο άτι της για να βρει ...

(νομίζω ήταν και αυτό, μάλλον σε στέρηση σεξουαλική.)

Πως να κατέβω ο έρμος εγκαίρως από την Γλαύκα? Παιδί στα 11 μου χρόνια ήμουν!
Το δα πάντως και αυτό στην ζωή…
Ρε ξου, του έλεγα, τίποτα αυτός.
Γλαύκα μου συμμαζέψου της φώναζα, τίποτε αυτή...
Συνέβη όμως το λοιπόν, και εγώ ανυπεράσπιστος τελικά ήμουν. Η Γλαύκα από κάτω, το άσπρο το άτι από πάνω, και εγώ στη μέση, και δεν έβρισκα πως να πηδήξω. Πέρασε μάλιστα, και ένας βοσκός, με το κοπάδι του και είπε, "Του παπαΓιάννη εγγόνι πρέπει να είναι αυτός...” … και μου έκανε τα νεύρα τσατάλι!
Έτσι λοιπόν τα πήρα στο κρανίο και αφού με κόπο είχα διασωθεί, την έκανα και εγώ δώρο την Γλαύκα στον παππούλη μου!
Άλογο ξανακαβάλησα 20 χρόνια μετά εκτός από ένα γέρικο γαϊδούρι 10 χρόνια μετά!

Δευτέρα 2 Μαΐου 2005

Τα άνθη του καλού...

Ποιος τον μάγεψε τούτο τον λαό
πως τάχα έμαθε να γιορτάζει
και με ζωντανούς και με νεκρούς συνάμα?
Πως το νερό έμαθε να το κάνει πέτρα
και την πέτρα νερό?
Μοσχολούλουδο μου σε ευχαριστώ
που είμαι κομμάτι σου
αν και μόνο πόνο νοιώθω
Εσύ έκανες την λεβεντιά άνθρωπο
και τον λεβέντη όραμα!
Και το άδικο με πόνο πλασμένο
και αυτό έφτιαξες
Πάμε ένα ταξίδι παρέα
και αν κουραστώ συγχώρα με!

Κυριακή 1 Μαΐου 2005

Συγνώμη

Τόσα χρόνια και αν την καρδιά μου
έκανα κομμάτια
κάρβουνο και στάχτη γίνηκαν
και όταν το κορμί μου το μοίρασα
σκουπίδια έγιναν
ένα μυαλό και μια ψυχή κράτησα
μόνο για όπλο
και την αγάπη οδηγό μου
μόνο που….
μόνος μου κατάφερα να μείνω
και για συντροφιά να έχω το τέλος
Ότι όμως έχω γνωρίσει
τόσο όμορφο θα μείνει
όσο και το αγάπησα.
Ευχαριστώ!