Με τα λόγια συντροφιά…

Μη με ζυγώνεις με ματιά περαστική.
Εγώ, τους δρόμους της ζωής
χαλί στα πόδια σου τους θέλω.
Σκοτάδι και παγωνιά συναντώ
σαν χάνεσαι από την ματιά μου.
Θυμάμαι λόγια που τα λαχταρώ
και ένα μπουκέτο φιλιά που νοσταλγώ.
Η ματιά μου γυάλινη γίνεται
μα περπατώ την ζωή και δεν φοβάμαι.
Θα αράξω σπίτι να βαφτώ σήμερα
κλόουν στην μοναξιά μου να γίνω
και την έρημο τις ζωής μου θα σεργιανίσω
την σκοτεινιά της, τραγούδι χαράς να την κάνω
και να το χορέψω.
Μην το κακό και μας ζυγώσει
φυλαχτό θα κάνω ένα φιλί και ένα δάκρυ
με μια ευχή λευκή να μαγέψω την ζωή.
Με το κορμί μου αέρα κι ανάσα
του μυαλού ναυαγοσώστης
τούτο τον ωκεανό θα τον διαβώ
και στεριά θα τον κάνω
να γελούν παιδιά σαν παίζουν
και οι γέροντες με τις γερόντισσες
κήπους ανθηρούς να κάμουν.

Για ότι αγαπώ...

Πώς να χορέψω μέσα στην ματιά σου
πώς να σύρω τον χορό
την καρδιά σου να ανταμώσω
να την κάμω φυλαχτό και στολίδι

κάθε τι που μετρώ
την αγάπη μου συναντώ
λαχτάρα είναι
και την φιλώ

γέρνω την ματιά μου
και την αγάπη συναντώ
ήλιος είναι και φεγγάρι μου
και την καρτερώ

ένα χάδι η ζωή
και στο σκοτάδι φως
το να αγαπάς είναι η ζωή
και ένα δάκρυ φωτεινό



* Φωτογραφικό δάνειο από τον dogganos στο http://www.dpgr.gr

Θέλω να σέρνω την σκιά μου
και ας λάμπει σαν σε συναντώ
μετάξι εσύ λαμπερό
και εγώ το βελόνι να σε πληγώνει

Φόβος μόνο δικός μου
σαν σε χάσω
φιλί δεν θα σου δώσω
την αγάπη να μην προδώσω

Aspettando…

Ti chiedo un perdono per buongiorno
e vorrei che mi chiedessi una buona parola
così che diventi coperta e amore
un sorriso e uno sguardo ti donerei

pure se sono più piccolo dell’alba
e tu più brillante del sole nelle messe d’agosto
caldo sarebbe il mio animo e tu saresti la freschezza,
un sogno come nave senza l’albero

potrei solcare il mare della tua bellezza
e il tuo amore corseggiare
con un vestito per vela
e un non ti scordar di me per fune

tenderò il mare
fino a renderlo terraferma
metterò i piedi dove cammini tu
e vedrò le nostre orme

ci sarà la costa
attorno alle montagne
e avrai le isole come cuscino
per la vita

con il tuo profumo per vento
mi perderò e lo cercherò
per risuscitare e vivere
tu sarai il mio bacio amato…

… e un prezioso cuscino
ricamato di sospiri
con il filo della vita
e il merletto scontornato delle nuvole.

* Ευχαριστώ την Κυριακή και την Sabrina, που ξόδευσαν την μέρα τους για την απόδοση στα Ιταλικά της κακοποίησής μου στην ποίηση. Να 'στε μόνο πάντα καλά! Κυριακή... να θυμάσαι ότι άχρηστο και να είμαι, σαν ανοίγεις το παραθύρι σου στην Ρώμη το βράδυ εγώ σε κοιτώ

Περιμένοντας…

Μια συγνώμη να σου ζητώ σαν καλημέρα
και μια καλή κουβέντα μόνο να μου ζητάς
γιατί κουβέρτα και αγάπη θα την κάνεις
ένα χαμόγελο και μια ματιά
να σου χαρίζω

κι ας είμαι πιο μικρός και από τον Αυγερινό
και εσύ πιο λαμπρή από την Πούλια στο θέρος
Λιοπύρι να ναι το μυαλό μου και εσύ δροσιά
και όνειρο καράβι δίχως κατάρτι

Να σεργιανίσω την θάλασσα της εμορφιάς σου
και την αγάπη σου να την κουρσέψω
με να σκουτί για πανί
και με μη λησμονεί άνθη για σχοινί

να δέσω την θάλασσα
στεριά να την κάμω
να πατώ όπου πατείς
και τα χνάρια τούτα να τα βλέπω

να γύρω τα βουνά
ακρογιάλι να ναι
με τα νησιά προσκεφάλι
για την ζωή σου

με το άρωμά σου άνεμο
να χαθώ και να το γυρεύω
να αναστηθώ να ζήσω
φιλί μου να σαι αγαπημένο

και μαξιλάρι… πολύτιμο
κεντημένο με αναστεναγμούς
με την κλωστή της ζήσης
και με δαντέλα από σύννεφα καμωμένη

Θυμάμαι...

Θυμάμαι τότε που θύμωνα σα παιδί…
…σήκωνα τα χέρια μου σε μια αγκάλη να χαθώ.
Είχε την προστυχιά του,
και το δίκιο μου άδικο ας ήταν με επιμονή.
Τώρα που το δίκιο μου το συναντώ
κατάρα μοιάζει και ασχήμια απεχθής,
και εγώ άδικος να το περιφέρω με υπομονή
ξοδεύοντας τους άλλους.
Το δάκρυ μου, πόνος καρδιάς τότε το γεννούσε
τώρα πια σκουπίδι στην ματιά τους είναι,
και αυτό με θολώνει…
Με μια βαλίτσα προσμονή για συντροφιά,
μα χωρίς προορισμό, τι να κατέχεις;
Τα χάλκινα με γητεύουν
και ένα μπουζούκι, ερωτικά με μια πενιά
με μαστιγώνει…
…έρημο μονοπάτι τα τέλια του σα νυχτώνει
και εγώ με ένα μάτσο όνειρα για χορευτές
ο κορυφαίος του χορού δήθεν
στο δικό τους δράμα να αλυχτώ παράταιρα
τις πυγολαμπίδες να κάνω φάρους
και ένα παράπονο το τραγούδι.
Τούτο το ριζικό ποιος το χάραξε
και ποιος συνταξιδιώτης το ανάσανε;
Κουφάλα μεγάλη σε πλατάνι χωρίς νερό η ζωή
και πώς να την ξεδιψάσεις;
Φιλί καρτερικό στέλνω
και γίνομαι φονιάς δικός μου
τον αέρα μη και τον στερήσω
μελτέμι να είναι πάντα μόνο
και να σας συντροφεύει
Τούτα τα λόγια τα σκορπώ
άνθη να ‘ναι να πετάτε
σα κάθε όνειρο θα ζωντανεύει
Μια σταλιά κρασί κεράστε με
κομπάρσος σε ένα όνειρο είμαι
μα και μια γουλιά νερό
το όνειρο το σώζει

Μιά ζωγραφιά σαν ζωή...

Μην αγαπάς με τρόπο που με πληγώνει,
μόνο θα σε θυμώσει
κι αυτό την καρδιά μου θα ερημώνει
γιατί και να μην ξέρει πως, αγαπά τα έμορφα
Νεράκι στα ματόκλαδά σου θα θελα να ήμουν
μα ποτέ δάκρυ που δεν το γεύθηκα
ποτάμι χαράς, ναι, και δροσιά ναι!
Γίνηκαν φωτιά τα μάτια μου
να αγαπώ και πώς να τα σβήσω;
Είναι αψηλό το βουνό που θωρώ
και εγώ τόσο μικρός
που πια την ζωή δεν την μετρώ
μόνο τους αναστεναγμούς μου
και ας είναι κάθε ανάσα
Δειλός ακαμάτης συναισθημάτων δηλαδή
και της αγάπης παραγιός
Πως τον έρωτα μαντζούνι αθανασίας να το κάμω;
Φοβάμαι πια
Σαν ακουμπώ κάτι αυτό μαραζώνει
μα η κατάρα είναι στο κορμί μου
και σε ένα μυαλό ερείπιο
που στάχτη και χώμα θα γένει
Να ναι τούτο σαν οργωθεί
μάνα γη που θα ανθίσει…

Καλντερίμι

Τα καλντερίμια τα αγάπησα
για τις ρωγμές τους
και τους ανθρώπους
για τις μικρές ρυτίδες στη νιότη
σαν μεγαλώνουν στο διάβα τους
για την λησμονιά
Με αρέσει να τα περπατώ
και να ακούω τα βήματα μου
σα γίνονται ένα
με τους χτύπους της καρδιάς
της παθιασμένης με έρωτα
Όπως τα ακροδάχτυλά μου ποθούν
την ζεστασιά και το ρίγος
έτσι και η ματιά μου χάνεται
μέσα στην ομορφιά τους
Είναι και φως και σκοτάδι
τούτο που μιλώ
μα πιότερο ανθός κι οσμή αγαπημένη
της ψυχής φύλακας από την λήθη

Το μαύρο γίνεται λευκό!

* Mark Wakely

Ένα μικρό παιδί άγριο τριαντάφυλλο
να με πονά με την αγάπη του
και εγώ πόρνος σε ένα γεφύρι ηλιαχτίδας
πελάτη το όνειρο να κάνω
με το αίμα μου τροφή του να ‘ναι πάντα
Κλαίω και το χαμόγελο φιλιά ερωτικά λέω είναι,
μα πονώ σαν μιλώ όσο και όταν αγαπώ
Μια αγκαλιά όλος ο κόσμος
μα ένα μόνο φιλί πολύτιμο,
με μια κραυγή βουβή
έρχεται ο θάνατος
και με ένα χαμόγελο η ζωή στον έρωτα
Ένα σαξόφωνο τρελά μουγκρίζει
και ο Άγιος ξερνά τα οστά κάθε ονείρου
μα τον έχω ήδη συγχωρήσει
Παλιακιά συνήθεια όταν με χαρακώνει
η ματιά σας, μα γεννά δροσιά
Σέρνω τα βήματα μου να συναντήσω
- Ομόνοια, Εξάρχεια, Κυψέλη, Κολωνάκι -
τις παλιές μου αναπνοές
κι ανταμώνω τον φόβο μου
να γαμιέται με την ελπίδα
Ένα μικρό παιδί άγριο σαν τον θυμό σου
να με πονά με την αγάπη του
και εγώ πόρνος σε ένα γκρεμίδι
πελάτη το όνειρο να κάνω
με το αίμα μου να το ρυπαίνει

Σαν το μπλε να γίνεται κόκκινο…

Τριανταφυλλένια μοσχομυρούσα
με φως κατάλευκο να σε λούζει
σαν η ματιά μου γυαλίζει
το γέλιο σου χάδι στα όνειρα μου είναι
Καραβοκύρισσα μικρή κυρά,
σαν ταξιδεύεις
σχίζεται η θάλασσα κι ο άνεμος σωπαίνει
μα τη καρδιά μου ταξιδεύεις
Με ‘να γιασεμί για σκουλαρίκι
και με χαμόγελο μέλι,
κουρσεύεις κάθε γη και κάθε σκέψη
Τρυγώντας όνειρα
σπονδή το δάκρυ σου κάνεις
για μια αγάπη
Κάθε στεριά σαν την ανταμώνεις,
δροσιάς αρώματα το δάκρυ κάνεις
Κάθε ταξίδι το καράβι του θέλει
Κάθε καράβι ένα ταξίδι θέλει
Κοίτα μόνο μπρος
κι άσε τα πίσω σου πάντα πίσω!
Μικρό φιλί αφήνω για βοηθό
κάπου εκεί που μια γωνία γίνεται ένα με άλλη!

Πορτοκαλί και κόκκινο... Μοβ ζωγραφιές!

Ως κλασική περίπτωση
- αποτυχημένος ενθυμούμαι -
γυμνός πρωτόγονος, κουφάρι πια σαθρό,
ένα γύρω μου να κοιτώ όταν φωτιά του βάζω
Τον ορίζοντα για να αλλάξω
πορτοκαλί παράδοξο να με αγκαλιάσει λαχταρώ
Με μια μάννα με αγάπη διάφανη
πώς να περπατήσεις στα στερνά;
Σκόνη αιώνων για σκουτί,
και του κορμιού και της ψυχής,
στους ανέμους του κόσμου είναι παραδομένο
Βελούδο πολύτιμο
από φιλιά σε κορμιά άσπιλα καμωμένο
Στη ματιά μου, με πετράδια κεντημένο
που λαμπρά και στο σκοτάδι είναι,
μα με ιστό μεταξωτό αράχνης δεμένα
και με όνειρα για δαντέλα
Αγχόνη φαντάζει και αυτό και το όνειρο,
…λινό σεντόνι ο άνεμος στέλνει και με αγκαλιάζει,
με μια βαθιά πληγή και έναν λεκέ του Εφιάλτη να με τυφλώνει…
Ένα δάκρυ ποτάμι αμόλυντο συναντώ
και χύνομαι μέσ’ στα σπλάχνα του
στην θάλασσά σας να χυθώ να γίνω ένα…
Κηλίδα μολυσμένη και η καρδιά και το μυαλό
γνέθω πόθο και κεντώ αμαρτίες…